Het lab

Hier worden de outsiders onderzocht. Zijzelf denken dat het voor hun 'ziekte' is, maar het is natuurlijk onderzoek naar hun gave.

Regels:nergens aanzitten als je dat niet hoort te doen, niks kapot maken en niet vechten.
Personen: niet veel, niet iedereen kan tegelijk worden onderzocht natuurlijk ^^

Neraida voelde zich ongemakkelijk toen ze het lab binnenkwam. Haar ziekte, ze wist er nog niets van. Ze zette haar bril goed en plots moest ze denken aan haar ogen. Misschien was het een ziekte die op haar ogen beslag nam? Haar ogen! Misschien werd ze wel blind... Nee, dat mocht niet gebeuren, buiten haar stem -wat trouwens geen zintuig was- waren haar ogen haar belangrijkste zintuig. Zelfs belangrijker dan haar oren, en dat wilde wat zeggen.

‘Wat bedoel je met dat ik hem hier moet laten?’ Mel’s stem klonk ijskoud. ‘Ik bedoel alleen dat honden hier niet zijn toegestaan’ de vrouw voor haar begon een beetje geïrriteerd te raken. Mel zetten haar handen in haar zij en beduiden Lucky dat moest gaan liggen. ‘Nu moet u eens goed luisteren. Ik kwam hier op voorwaarde dat ik Lucky overal mee naar toe kon nemen’ haar stem had nu iets hulpeloos… Zonder Lucky als haar ogen was ze bang voor alles wat er gebeurde.

Neraida's aandacht werd getrokken door een meisje, een vrouw en een hond. Het klonk alsof een discussie en haar nieuwsgierige aard zette zich moeiteloos in en sperden haar oren automatisch open. De discussie leek over een hond te gaan. Een hónd. Neraida was nooit helemaal dol geweest op honden, veel te kwijlerig naar haar smaak. Ze bleef luisteren, bijna vastbesloten om de eeuwige luistervink te blíjven.

‘Nee honden mogen hier echt niet naar binnen’ het geduld van de vrouw was nu echt op. ‘Je kan hem hier laten maar hij gaat niet mee naar binnen!’ de vrouw stak haar hand uit om Lucky’s riem te pakken maar Lucky beet naar haar. Met een schreeuw van schrik trok de vrouw geschrokken haar hand weg ‘Dat beest is gewoon vals! Ik snap niet dat hij sowieso toegelaten is’ vervuld van afschuw draaide de vrouw zich om om de beveiliging te gaan halen. ‘Snel Lucky’ sisten Mel en Lucky nam haar mee naar binnen en deed de deur achter hun dicht.

Neraida grinnikte. 'Goede zet,'Moest ze toegeven. Ze moest het hen nageven, ze hadden het juiste moment afgewacht. En daarom was Neraida geïnteresseerd in hen, ze konden wat, iets wat Neraida zelf nooit had gedaan en tot nu toe nog steeds niet kon. Haar nieuwsgierige aard was gewekt, en ze zou blijven doordrammen. Tot haar nieuwsgierigheid was bedwongen.

Mel’s hart sloeg een tel over toen er iemand tegen haar sprak. Ze was het nog steeds niet gewend dat ze niet kon zien wie er bij haar in een kamer stond. ‘Dankje’ ze probeerde haar lach in te houden maar ze vond het best gaaf dat ze lang die vrouw gekomen was. Met haar hand uitgestoken zocht ze een plek waar ze kon gaan zitten. Lucky trok haar mee naar een van die ziekenhuisbedden en Mel ging er zuchtend op zitten. Hopelijk duurde het niet te lang om onderzocht te worden en hopelijk was die leuken jonge arts van de vorige keer er weer… ze wist niet hoe hij eruit zag maar hij had een aardige stem.