De rozentuin

Ergens op het buitenterrein, het verst afgelegen van de kliniek, ligt de rozentuin. De rozen bloeien heel het jaar door in verschillende kleuren. Het ruikt er heerlijk. Er staat een paar houten bankjes, waar je kan gaan zitten en kan genieten van de mooie tuin.

Regels: maak de bloemen niet kapot, ruim je troep op, respecteer de rust
Personen: nooit veel, niet meer dan 3

Anna zat op een houten bankje na te denken. Ze dacht aan haar ouders, niet haar echte, maar haar adoptieouders. Aan haar broertje, die ze ontzettend miste. Waarom moest zij nu net weer een zeldzame ziekte krijgen? Een rilling liep over haar rug elke keer als ze daaraan dacht. Het klopte gewoon niet. De hele situatie. Maar wat er niet klopte kon ze niet plaatsen, heel frustrerend.

Serena keek haar ogen uit, als ze ooit eens thuis kwam moest ze ook zo’n rozentuin aan laten legen. Ze grinnikte al bij de gedachte aan het gezicht van de tuinman. Maar haar gegrinnik ging al snel over in een verdrietige zucht. Waarom kon ze niet gewoon voor een weekend naar huis? Ze had Missy hier en dat was echt een geluk want zonder haar wist Serena niet hoe ze het hier kon uithouden. Misschien als ze hier gewend was dat ze niet meer zo naar huis verlangde.

Anna hoorde iemand verderop lopen en was meteen op haar hoede. Dat was ze elke keer als ze iemand hoorde. Ze wist niet waarom, maar er klopte iets niet aan de kliniek en daarom was ze op haar hoede. Ze deed net alsof ze zich probeerde te concentreren op een boek, wat ze had meegenomen als ze zich ging vervelen, maar vervelen was wel het laatste wat ze zou doen.

Serena’s humeur verbeterde met de minuut en ze begon te huppelen. Ze kon wel fluiten van geluk maar dat wou ze de mensen hier niet aan doen.. ze ging een bocht om en zag een meisje op een bankje zitten. ‘Hallo!’ vrolijk huppelde Serena naar het meisje toe, niks kon haar humeur nog verpesten.

Anna dook geschrokken ineens, maar toen ze zag dat het geen geleerde was, ontspande ze. 'Hallo', zei ze terug. Ze zuchtte even diep en snoof vervolgens de heerlijke geur van rozen diep op. 'Het is mooi hier hè?', vroeg ze en glimlachte. Ze was dan nu wel de rust kwijt die ze had voordat het meisje er was, maar het meisje leek geen vervelend gezelschap, dus Anna bleef zitten waar ze zat.

‘Het is hier geweldig!’ met haar armen wijd open draaide ze een rondje. Lachend en een beetje duizelig ging ze naast het meisje zitten. ‘Als ik ooit weer huis kom denk ik dat ik ook zo’n rozentuin ga aanlegen. Maar dan met allemaal verschillende kleuren rozen’ ze zag het al helemaal voor zich en zuchten al bij het vooruitzicht van al die rozen…

Anna moest lachen om hoe het meisje deed. 'Tja, als we ooit thuiskomen natuurlijk', ze was niet graag pessimistisch, maar ze kon het geluk gewoon niet delen. Het enige wat ze wou, was weggaan uit de kliniek. Ze zou er dan ook alles aan doen om dat zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen.

‘Natuurlijk komen we hier weg!’ een beetje onzeker keek ze naar het meisje naast haar. ‘Ze kunnen ons toch niet zomaar hier voor de rest van ons leven hier opsluiten?’ ze wist het niet meer, maar hun hier opsluiten kon gewoon niet. Serena’s goeden humeur zakte al een beetje. Ze wou naar huis! Maar haar eigenkamer en naar het luxe zwembad.

'Hoe dan?', Anna staarde het meisje ongelovig aan. Ze had uren zitten denken aan een uitweg, maar elke weg leek afgesloten, alsof je telkens tegen een muur opbotste. Het frustreerde haar nog het meest dat de mensen zo aardig tegen haar waren, té aardig. Het werd verdacht als iemand aardig bleef terwijl je hem schopte, sloeg, tegen hem schreeuwde dat hij op moest rotten, enzovoorts. Niet dat zij dat alles had gedaan, maar ze had wel andere kinderen dat zien doen.

‘Ja natuurlijk komen we hier uit’ ze zei het om zichzelf te overtuigen dat het waar was ‘Ik weet niet hoe maar we komen hier uit!’ Ze geloofde het zelf weer. ‘Er gaan zo vaak kinderen weg! Hoe moeten ze anders aan genoeg ruimte komen voor ons?’ Serena’s gezicht klaarde op, dit klonk overtuigend genoeg om waar te zijn dus voor haar was het dat ook.

Anna dacht na over die woorden, maar ze was nog niet overtuigd. 'Ik hoop het', mompelde ze. 'Ik ben Anna trouwens', ze toverde een nep-glimlach op haar gezicht die ze al vaker had alten zien, vooral aan de mensen van de kliniek, die ze eigenlijk geen artsen wou noemen. Waarschijnlijk waren ze dat ook niet echt. Meer een soort wetenschappers, geleerden.

Serena hoopte dat de het weer zo mooi kon blijven. ‘Ik ben Serenaaa’ met de laatste letter niet ze het klinken als zo’n oud kinderrijmpje. Ze lachte Anna blij dat ze weer iemand had leren kennen. De meeste mensen hier waren niet zo’n praters. ‘Hoelang ben je hier eigenlijk al?’ Serena haatte stiltes en kletste meestal maar wat raak.

Anna moest lachen om het vrolijke gedrag van Serena. 'Ik heb geen idee, een paar weken of zo', dat was waar, ze had het niet bijgehouden, omdat ze dacht dat ze er binnen een week al weg zou zijn. Van haar ouders hoorde ze steeds minder, tenminste, haar adoptieouders, maar dat waren voor haar haar echte ouders. 'En jij?', ze had het idee dat het meisje het hier nog niet zo erg vond. Hier in de rozentuin was het fijn, want dan leek je ergens anders te zijn dan in de kliniek, maar zodra ze weer naar binnen zouden moeten zou ze zich weer opgesloten en ellendig voelen.

Serena moest even nadenken over hoe lang ze hier nou al zat. ‘Nou volgens mij zit ik hier nu al een maand of zo vast’ ze zuchten een beetje hulpeloos. Het ging toch goed het haar dus waarom mocht ze niet gewoon een weekend of zo naar huis? Het was hier net echt vervelend maar het was niet haar eigen huis. Ze zuchten nog eens en een gevoel van heimwee overspoelde haar.

Anna knikte bij het woord vast. Inderdaad, ze zaten hier vast, opgesloten, tegen hun wil in. Het was niet eerlijk, waarom hadden zijzelf hier niks te zeggen? Ze sloeg haar arm om Serena heen en keek haar aan met een flauwe glimlach. 'Het komt allemaal wel goed hoor, we komen hier wel uit, denk ik', ze zei het zachtjes, want ze wist niet of ze in de gaten werden gehouden door camera's, maar ze nam maar het zekere voor het onzekere.

Serena zuchten en leunde tegen Anna aan. ‘We moeten hier gewoon uitkomen’ vastbesloten keek ze naar de rozen om zich heen. Zo mooi. Al die bladeren die samen zo’n bloem konden vormen.. volgende keer moest ze haar schetsboek meer eens meenemen.

Anna begon allemaal plannetjes te bedenken om er uit te kunnen komen. 'We moeten contact zien te leggen met de artsen en zo kunnen we misschien een uitweg bedenken', ze hoopte dat Serena er aan mee wou werken, want als ze hier niet snel uit kwam, zou ze letterlijk gek worden.

‘Contact maken met de artsen?’ herhaalde Serena verbaast. ‘En dan? Moeten we vrienden worden en aardig vragen of ze ons vrij willen laten?’ ze klont septisch. Ze konden toch niet zomaar vragen om hun hier uit te laten. En als ze beter werden moesten ze hun vrijlaten.

Anna lachte even om Serena's opmerking, maar keek toen weer serieus. 'Nee. Zo kunnen we kijken wat de zwakke punten van de kliniek zijn en zo een ontsnappingsplan bedenken', het klonk eenvoudiger als ze het zo zei, dan als het ook werkelijk zou zijn, maar het was een kleine kans en ze zou elke kans grijpen die zich ook maar voordeed.

Met open mond keek Serena Anna aan, waarom was zij er niet op gekomen? ‘Dat is nog best een goed plan…’ langzaam sprak ze die worden uit. ‘Maar hoe moeten we dat dan doen? Het is niet zo dat al die artsen met ons praten’ ze haalde haar schouders op, er waren natuurlijk van die artsen die de hele tijd naar haar toe kwamen om te vragen hoe het met die kleine meid ging. Soms werd ze er gek van.

Anna dacht even na. 'Tja, ga gewoon een praatje maken of zo, over je verleden en hoe je je voelt en vraag naar hun privéleven, alles wat je kan ebdenken', ze beet even op haar lip en ze fronste. Zelf kon ze perfect om dingen heen draaien en dat zou nu goed van pas komen, maar ze wist niet of dat bij Serena ook zou lukken. 'Doe gewoon je best, meer dan dat kunnen we niet', de frons verdween en ze glimlachte naar Serena.

‘Gewoon je best doen?’ herhaalde Serena. Ze haalde haar schouders nog eens op ‘Dat moet lukken’ ze zag het al helemaal voor zich. Ze zou al die artsen eens laten zien dat er niet met Serena te spotten viel. Ze zou ze gek maken met haar geklets tot ze haar smeekte om op te houden.. ze moest al lachen bij het vooruitzicht.

Anna knikte. Ze had zin om terug te gaan naar de kliniek om de artsen eens flink aan de tand te voelen. Normaal was ze altijd heel stil en als ze nu spontaan heel veel zou gaan praten zouden de artsen in de war raken, dat was het moment dat ze naar de zwaktes moest gaan vragen. Ze had het hele plan al uitgestippeld in haar hoofd. 'We moeten dan denk ik regelmatig ergens afspreken om te bespreken wat we al weten', ze wist dat de rozentuin daarvoor het beste geschikt was en zo kon ze ook even ontspannen.

‘Ja!’ Serena vond het een goed idee en zo zou ze zich niet zo snel vervelen. ‘Wat denk je van overmorgen weer hier?’ ze zou het liefste morgen weer afspreken maar ze moest dan de hele dag onderzocht worden. En het morgen tijdens die onderzoeken kon ze best wat informatie verkrijgen… Ze begon er steeds meer zin in te krijgen, eigenlijk was het net een spel voor haar. ‘Waarom vragen we niet meer kinderen om ons te helpen? Er zijn vast meer mensen die hier weg zouden willen’ ze had nog niet zo veel mensen ontmoet maar er waren er vast en zeker meer.