Moon het kleine zwervertje

Oké ze zeggen dan wel dat ik gek ben maar zou een gek zomaar voor haar verleden weg lopen?
Elke morgen voor de zon op is een kilometer of zes hartlopen en daarna in het ijskoude meer springen?
Ja, nu ik het overlees het klink ook alsof ik gek ben…
Maar als je de reden zou weten zou je me dan nog steeds gek vinden?
Als je nu al denkt dat dit een langdradig verhaal gaat worden leg het dan weg!
Niemand dwingt je om dit boekje te pakken en het te lezen.
Maar als je denkt ik heb tijd genoeg en ik verveel me dan hou ik je niet tegen om het te lezen..


Mijn naam is Moon.
Hou maar op met lachen want ik ben wel wat gewend met deze naam.
Mijn moeder heette geloof ik Mel maar zeker weet ik het niet.
Over mijn vader ga ik het al helemaal niet hebben.
Ik ben geboren in een klein plaatsje genaamd Greest, ik weet dat je nu denkt ze is echt gek, dat bestaat niet eens.
Nou in een ding heb je gelijk, het bestaat inderdaad niet meer.
Mijn verhaal begint daar eigenlijk in Greest.
Mijn moeder was jong getrouwd met een arme boer.
Ze waren samen gelukkig maar zoals het meeste geluk is het snel over.
Ander half jaar nadat ze getrouwd waren stierf mijn vader door een brand.
Mijn moeder alleen achterlaten met een dikken buik, het waren slechte tijden, de oogst was voor een groot deel verwoest en de landheer deed er niks aan.
Meestal is een geboorte iets bijzonders en bij mij was dat al helemaal zo…
Ik werd geboren in de nacht, terwijl ik geboren werd woelde er een sterke storm over het dorp.
Hij kwam onverwachts en vernietigde bijna alles.
Ons huis stond er nog maar voor de helft, maar dat maakte niks uit, een huis kon opnieuw opgebouwd worden maar wat we kwijt waren kwam nooit meer terug.
In de storm waren kinderen omgekomen, onschuldige kinderen die nog hun hele leven voor zich hadden.
Het hele dorp was verdrietig. Die kinderen waren de enigen hoop dat het dorp had.
Nu bijna alle kinderen dood waren zag het er slecht uit.
Kinderen werden groot en sterk en konden het werk overnemen van hun ouders.
Terwijl iedereen verdrietig was was er ook een sprankelde geluk. Ik.
Ik groeide op als een kind van het dorp.
Iedereen aanbad me.
Ik wist dat dat kwam omdat ik de legen gaten in hun hart vulde.
Toen ik een maand of twee was werd het tijd dat ik een naam kreeg.
Meestal krijgen kinderen dat pas na een jaar maar voor mij wouden ze een uitzondering maken.
De reden dat namen zo laat gegeven werden was omdat het nooit zeker was of het kind het zou overleven.
Het was een hele klus voor mijn moeder om een naam te bedenken want alle dorpelingen bemoeide zich er mee.
Mijn moeder had al nooit zo’n goede gezondheid maar door al die drukte ging die steeds sneller achteruit.
De dag dat mijn moeder een besluit moest nemen kwam steeds dichterbij en haar gezondheid ging steeds sneller achteruit.
Nog voor die dag aangebroken was stortte mijn moeder in.
Ik was dus een maand of twee en had al geen ouders meer.
De dorpelingen voelde zich schuldig voor wat ze mijn moeder aan gedaan hadden.
Maar niet zo schuldig dat ze stopte met discuteren wat mijn naam moest worden.
Er was al besloten dat ik zou worden doorgegeven en dat ik later als ik groot was het dorp zou leiden.
Een grote last voor een klein kind.
Dus ik groeide op als een zwerver, elke volle maan ging ik naar het volgende huis en daar bleef ik weer een maand.
Het kon niet zo zijn dat er geen kinderen maar geboren werden maar het duurde meer dan een jaar voor er weer een vrouw zwanger was.
Het was Merel een jonge vrouw die al twee kinderen was kwijtgeraakt aan de storm.
Ik was iets ouder dan twee toen ze beviel van een tweeling.
In die maand woonde ik bij de genezer van het dorp en moest ik overal mee naar toe.
Voor ik het vergeet te vertellen.
Ik was niet echt een normaal kind, voor ik een jaar was kon ik al lopen en rennen als een kleuter.
En toen ik twee was was mijn woordenschat al hoger dan niet van kind van acht.
Ik bleef rustig toekijken naar de bevalling en ik voelde niks.
Ik werd niet misselijk, ik voelde me er niet ongemakkelijk bij, nee ik zat daar op een krukje en keek aandachtig wat er gebeurden.
Merel hield mijn hand vast en kneep hem helemaal fijn.
Nadat de tweeling geboren werd bleef Merel maar bloeden en bloeden.
Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik iemand voor mijn ogen zag sterven.
Het deed iets met mij.
Merel hield mijn hand vast de haar nagels boorden zich in mijn vel.
Nadat Merel haar laatste adem had uitgeblazen hield ik haar hand vast, ik was bang om hem los te laten.
De tweeling huilde de dagen achter elkaar en dat terwijl ze niet eens begrepen dat hun moeder dood was.
Ze lekken zo op elkaar dat het bijna onmogelijk was om ze uit elkaar te houden behalve als je wist hoe dat moest.
Nik en Rik werden ze genoemd niet echt handig maar het paste bij hun.
Ze hadden allebij zwarte ogen en blond haar net als hun moeder.
Het deed me op het begin pijn om naar ze te kijken maar ik raakte er aan gewend. Door hun was Merel niet echt dood.