Zonder jou...

Proloog

Het is stil zonder jou en ik mis je harder dan ik ooit iemand of iets heb gemist. Kon ik je maar terug halen, op een of andere manier. Maar dat kan niet, dat weet ik ook wel. Iedereen zegt dat het even duurt voordat het verdriet over gaat, maar wat bij mij anders is, is dat wij één ding waren. Wij deden zo’n beetje alles samen. Als we niet samen waren, dan belden of smsten we elkaar wel. Helaas kan ik je niet bellen, waar je dan ook bent, ik noem het maar de hemel. Misschien ben je nog wel gewoon op aarde, misschien sta je wel toe te kijken hoe ik om je rouw en hoe hard ik je mis.
Brit, ik mis je. Wij blijven hartvriendinnen voor altijd, ook al ben je niet meer hier.


-1-

De Engels les was niet echt wat je boeiend kan noemen, niet anders dan normaal dus. Iedereen gooide met propjes, zat te praten met elkaar of zat iets anders te doen, alles behalve werken aan Engels. De lerares zat aan haar bureau, met haar kleine leesbrilletje op het puntje van haar neus, proefwerken na te kijken. Er vielen telkens plukjes zwartgeverfd piekhaar voor haar ogen, die ze dan geïrriteerd weer terug stopte achter haar oor.
Brit en ik hadden altijd al een hekel gehad aan Engels, maar als er een rapport aan kwam leek de lerares zich wel erg uit te sloven op het gebied van leerlingen treiteren. Ze stuurde je er soms zonder reden uit, gewoon omdat ze daar zin in had. Nu hadden we net een rapport achter de rug en het leek even vrede in de klas. We hadden allebei net een mager zesje kunnen halen, maar dat was voor ons hoog genoeg voor Engels.
Af en toe mompelde de lerares iets onverstaanbaars en zette dan met een harde kras een streep door een antwoord. Ze was genadeloos. Elk klein foutje zag ze en ze deed niet aan kleine foutjes door de vingers zien. 'In het echt zien ze dat ook niet door de vingers', zei ze dan geërgerd als je er tegen in probeerde te gaan. Ik wist dat daar niks van klopte, want ik was in Engeland geweest en de Engelsen waren heel aardig. Ze werden nooit boos als je een klein foutje maakte. Maar ja, ze moest natuurlijk haar status als meest gehate lerares behouden, daarom dat ze zo deed.
Mevrouw Evel, de lerares Engels, had al snel een hekel aan Brit en mij, nog meer dan ze de andere kinderen haatte. Misschien omdat we haar altijd 'per ongeluk' Mevrouw Evil noemde. Daar vraag je toch wel een beetje om met die naam, vind je niet?
Met kerst hadden Brit en ik een stinkbom in een pakje gedaan en die op haar tafel gezet. Hij ging af zodra ze het pakje open maakte. Ze was woedend het gebouw uit gestormd. De beste grap van de eeuw, volgens Brit en mij.
Dan had je natuurlijk nog 1 april. De dag van de grappen. Hoe konden Brit en ik die dag voorbij laten gaan zonder haar te irriteren? Niet dus. Hier komt het: op 1 april had Brit Evil’s autosleutels uit haar tas kunnen jatten. We hadden vervolgens de auto in een andere straat gezet, waar ze haar auto vanuit de school niet kon zien. Natuurlijk was dat diefstal, maar dat beseften we op dat moment niet. Vervolgens hadden we een grote sticker op de ruit geplakt waarop ‘Soms krijgen auto’s spontaan een eigen leven, meestal ligt het aan de bestuurder’ stond. We waren op tijd naar de straat gegaan waar de auto stond, om haar reactie te zien als ze eindelijk haar auto had gevonden. Alles hadden we vastgelegd op film. Ge-wel-dig! Die verbaasde blik die langzaam veranderde in een rood hoofd van woede, toen ze de sticker zag. Gelukkig was ze er niet achter gekomen dat wíj haar auto hadden verplaatst en die sticker erop hadden geplakt. Waarschijnlijk waren we dan geschorst. Dat was eigenlijk de enige grap waar ze niet achter was gekomen dat wij het waren geweest.
‘He!’, Brit tikte me aan. ‘De les in afgelopen, ga je mee?’ Verbaast keek ik hoe iedereen al op weg was naar de gang. De hele les had ik voor me uit gestaard en na zitten denken. Hoe konden we mevrouw Evil weer eens flink irriteren? Onze ideeën begonnen op te raken. Alle onschuldige, niet strafbare, dingen hadden we al uitgeprobeerd. De grap met de auto was eigenlijk al niet meer een onschuldige grap. Hoe lang konden we hiermee doorgaan tot we echt te ver gingen?
‘Hallooo? Aarde aan Jasmin!’, ze wuifde met haar hand voor mijn gezicht. Ik schudde even met mijn hoofd en knipperde een paar keer met mijn ogen. ‘Uh.. Ja, ik ga mee’, nog een beetje dromend stond ik op en hees mijn paarse rugzak op mijn rug.

‘Jasmin heeft maar wat voor zich uit lopen staren’, Brit keek me lachend aan. We waren bij Jordi, Debbie en Tygo gaan zitten in de pauze en Brit vertelde over de saaie les Engels. Vorig jaar zaten we met z’n vijven in één klas, maar we waren verdeelt over twee klassen door onze niveauverschillen. Jordi was de lolbroek en de populairste van de groep. Overal kende hij wel iemand en had nooit moeite gehad met contact leggen. Hij had warrig, bruin, halflang haar en groene ogen. Hij was nou niet bepaald groot, misschien net even groot als ik. Debbie was de koppigste van ons allemaal. Misschien kwam dat wel omdat ze het zat was dat iedereen haar maar ‘die neger’ noemde. Jordi, Tygo, Brit en ik waren het helemaal met haar eens. Ze had zwart, schouderlang haar. Tygo was de nerd van de groep, zogezegd. Hij had een bril en blonde krulletjes. Daarom noemde we hem zo graag een dom blondje. Zijn slimme opmerkingen afgewisseld met zijn humoristische opmerkingen maakte hem een perfecte kandidaat voor ons vriendengroepje.

Mooi!
Je moet hier echt aan verder gaan!!!!
Maar je moet de andere verhalen echt afmaken, of anders.......