Het grasveld

Een grasveld van ongeveer 20 bij 20 meter. Hier kan je lekker liggen, zitten, lezen of wat dan ook, als het lekker weer is. In de lente staat het vol met bloemen en ruikt het erg lekker. 'S avonds gaan de sproeiers aan, dus moet je op tijd weg zijn.

Regels: laat het gras heel ^^
Personen: met lekker weer best veel.

Ryan lag op zijn rug op het grasveld, met zijn benen opgetrokken en zijn handen onder zijn hoofd. Zijn ogen waren gesloten en zijn ademhaling was rustig en regelmatig. Hij genoot zichtbaar van de zon die eindelijk weer eens volop scheen. Voor het eerst in lange tijd waren hij en zijn gedachten weer even alleen. Normaal zou hij juist constant onder de mensen willen zijn, maar als je undercover te werk moet gaan is wat rust soms wel even fijn.

Zuchtend liet Mel zich op het gras vallen, moest alles nou altijd zo gaan? Ze zuchtte nog eens en kriebelde met haar hand op de kop van Lucky die zich naast haar liet vallen. ‘Ga maar jongen’ haar stem klonk zacht, Lucky keek nog even aarzelend naar Mel maar stond toch op en begon als een gek rond te rennen. Het kwam niet zo vaak voor dat hij zich uit kon leven, meestal was hij bij Mel in de buurt. Mel sloot haar ogen en dommelde even weg, de zon voelde zo fijn op haar huid en Lucky zou haar wel wakker maken als er wat aan de hand was.

Ryan begon een beetje in te dommelen tot hij iets op hem af hoorde komen rennen. Met één oog open en de ander dicht geknepen keek hij wat het was; een hond. Een hond? Hij wist dat dieren niet waren toegestaan in de kliniek en dus ook niet het buitenterrein, behalve de paarden dan, en begreep niet wat de hond hier dan deed. Langzaam ging hij rechtop zitten en floot even. Meteen liep de hond naar hem toe en Ryan aaide hem zachtjes over zijn kop. Toen zag hij het tuigje die de hond aanhad en begreep meteen dat het een blindengeleidehond was. Haastig keek hij om zich heen en zijn ogen bleven rusten op een meisje die verderop lag. Er was verder bijna niemand buiten, dus zij moest wel het baasje van de hond zijn.
Ryan stond op en liep naar het meisje toe, de hond volgde hem gelukkig, en hij bleef naast het meisje staan, die met haar ogen dicht in het gras lag. 'Volgens mij is dit jouw hond', zei hij zachter dan hij normaal praatte, bang om haar te laten schrikken.

Mel schoot overeind toen ze iemand tegen haar hoorde praten, ze was het nog steeds niet gewend dat ze niet kon zien als iemand er aan kwam. ‘Zo denk je dat?’ vroeg ze sarcastisch. Het was misschien niet nodig om zo te reageren maar ze was bijna in slaap gevallen voor hij haar had aangesproken. Ze had gelijk aan zijn stem gehoord dat het een jongen was maar kon ze er niet uit opmaken, het irriteerde haar mateloos dat ze nooit gelijk wist hoe degene tegen wie ze sprak er uitzag en ze zou het nooit zomaar vragen.

'Ja, dat denk ik', zei Ryan uiterst kalm. Eigenlijk had hij geen goede reden om te denken dat de hond van haar was, want in feite kon hij van iedereen zijn, maar zijn gevoel gaf hem dat idee. 'Maar aangezien je reactie zal dat wel niet zo zijn, dus ik zoek wel even verder', hij grijnsde en wist dat ze dat niet zou zien, des te leuker het was. De hond kwispelde blij en Ryan wist zeker dat de hond van haar was, maar hij vond het wel leuk om haar even te plagen.

Mel zuchtte en stak haar hand uit, Lucky kwam gelijk naar haar toe en duwde zijn neus ertegen aan om te laten weten dat hij er was. ‘Laat maar hij is inderdaad van mij’ ze lachte toen Lucky haar hand begon te likken. Waarom zei ze dat hij van haar was? Het ging die jongen niks aan. Ze wist dat de jongen nu wist dat ze blind was doordat Lucky dat rot tuigje ommoest wist iedereen gelijk dat zij blind was als ze hun samen zagen. Het was of iemand een stikker op haar voorhoofd had gedrukt met ik ben blint, ze vond het onzin dat ze Lucky geen normaal om kon doen, maar dat was een van de afspraken waardoor ze Lucky mocht houden.

'Is het zo erg?', Ryan kon altijd makkelijk de gedachten van anderen buitensluiten, ook al was dat zijn gave, maar nu wilde hij ze juist graag weten. 'Was je liever doof geweest?', vroeg hij er meteen achteraan. Het leek hem vreselijk om blind te zijn, maar doof zijn leek hem ook verschrikkelijk. Ineens waardeerde hij het heel erg dat hij nog kon en zien en horen.
Hij plofte neer op het gras, naast het meisje. Ze zag er nog niet zo oud uit, ze kon dus zeker geen geleerde zijn. Hij wist dat hij het vertrouwen van outsiders moest gaan winnen zodat hij hun kon vertellen dat hij ze eruit wou halen.

Mel was nog steeds Lucky aan het aaien toen de jongen weer begon te praten. Wat had hij gezegd? Iets over of het echt zo erg was, maar ze had toch niet hard op gezegd dat het zo erg was? Mel groef in haar geheugen en inderdaad ze had het niet hardop gezegd. ‘Waar heb je het over? Natuurlijk is het zo erg! Maar doof? Nee ik denk toch dat ik liever blind blijf’ waarom sprak ze nog met hem? Hij had haar nieuwsgierig gemaakt met zijn opmerkingen en iets waar ze niet tegen kon was onbeantwoorde vragen.

Ryan beantwoordde haar vraag niet, want hij besefte zich dat hij haar had laten merken dat hij een gave had en niemand mocht dat nog weten. Nóg niet althans. 'Je hebt geluk met zo'n lieve hond', hij keek naar de hond die nog steeds vrolijk kwispelde. 'Hoe heb je het voor elkaar gekregen dat hij mee de kliniek in mocht?', het verbaasde hem dat het haar gelukt was, maar was daar wel blij om. Misschien was dat wel haar enigste houvast.

Mel kneep haar ogen tot spleetjes en richten ze op de hoogte waarvan zij dacht dat zijn ogen zaten. Waarom had hij haar vraag niet beantwoord? ‘Ja ik heb geluk met hem’ ze gaf Lucky een kus op zijn hoofd. ‘En het was niet zo makkelijk om te zorgen dat hij mee mocht.. ik moet me aan bepaalde regels houden’ ze haalde haar schouder op. Wat maak het haar uit aan wat voor regels ze zich moet houden? Ze vond alles best als ze Luchy maar bij zich mocht houden. Nadat ze blind was geworden was iedereen haar anders gaan behandelen, maar gelukkig kreeg ze Lucky anders was ze echt gek geworden.

Ryan probeerde haar gedachten niet te horen, maar ze waren zó duidelijk. 'Ik zal je niet anders behandelen omdat je blind bent', hij vervloekte zichzelf vanbinnen. Als hij niet snel zijn mond zou houden, dan zou ze achter zijn gave komen en dat kon voor problemen zorgen. Hij schraapte zijn keel en probeerde van onderwerp te veranderen. 'Lekker weer hè?', een nogal afgezaagd onderwerp dus.

Nu was ze echt in de war, hoe kon hij weten wat ze dacht? Ze kon misschien maar beter weggaan, dit voelde niet veilig. Ze haalde diep adem en stond op. ‘Ik moet weg’ ze keek niet op of om en maakte de riem die ze in haar hand had vast aan het tuigje van Lucky. ‘Kom Lucky we gaan naar binnen’ ze begon zich naar de ingang te begeven. Ergens was ze beledigt, ze kon niet zien wat voor weer het was alleen voelen dus waarom vroeg hij naar het weer?

Ryan keek verbaasd toe hoe het meisje opstond en naar de ingang begon te lopen. Snel sprong hij overeind en liep met versnelde pas achter haar aan. Hij legde zijn hand op haar arm en vroeg: 'Hé! Wat is er nou?', hij snapte er helemaal niks van. Zo'n rare vraag had hij toch niet gesteld?

Mel trok als een wesp gestoken haar arm terug, ze kon er niet tegen als iemand haar aanraakte en zeker niet als ze diegene niet vertrouwde. ‘Laat me met rust’ siste ze terwijl ze een rukje Lucky’s tot stilstand trok. Haar gezicht was vertrokken van angst. Er schoten herinneringen door haar hoofd die ze het liefste wou vergeten. Lucky merkte de spanning en ging in een beschermende houding voor Mel staan.

'Wat jij wilt, ik wil je alleen maar helpen, maar als jij geen hulp wilt, dan vind ik dat best', zei Ryan op een ijskoude toon. Hij haatte zichzelf als hij zo deed tegen mensen, maar ze had het er zelf wel een beetje naar gemaakt. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te kwetsen en meer dan sorry kon hij dan ook niet zeggen. 'Sorry als ik je heb beledigd', hij hield er niet van als mensen van hém wegliepen, dus nu liep hij om haar heen en begon zelf richting de ingang te lopen. Het voelde alsof hij gefaald had, want hij wou het vertrouwen winnen van de andere outsiders, maar hij ahd nu het tegenovergestelde bereikt bij het meisje.

Mel kookte van woeden, hoe durfde hij zo tegen haar te praten? ‘Hé wie denk je was wie je bent?’ ze stond nog steeds stil en had geen idee of die jongen er nog stond of was doorgelopen. ‘Natuurlijk wil ik je hulp niet! je hebt net gezegd dat je me niet anders zou behandelen maar dat doe je nu al!’ ze kon er niks aan doen maar haar stem was ijskoud, ze schreeuwde bijna nooit, als ze boos werd klonk haar stem kil en was er bijna niks van haar gezicht te lezen.

Ryan hoorde haar schreeuwen en draaide zich grijnzend om. Hij had al gehoopt dat ze het niet hierbij liet zitten. Dat was mooi, want dan zou ze sneller uit de kliniek kunnen komen dan als ze de moed op zou geven. Met trage passen liep hij terug en bleef voor haar stilstaan met de hond tussen hen in. 'Ik ben Ryan en jij bent?', zijn stem was kalm, maar met een sarcastische ondertoon. Hij wist dat hij haar niet kwaad mocht maken, want zodra een van de andere geleerden het zou merken, werd ze naar binnen gebracht voor onderzoek en dát gunde hij haar echt niet.

Mel was ergens blij dat hij terug kwam. ‘Ik ben Mel’ waarom zei ze dat nou? Ze ontspande haar hand en Lucky ging gerustgesteld op de grond liggen. Er waren nog steeds vragen waarop ze graag antwoorden zou willen maar ze was nu niet van plan om het te vragen bang dat Ryan weg zou lopen.

'Dag Mel', begroette Ryan haar. Hij hoopte dat ze hem nog een tweede kans zou geven, want zij was precies het type die hij zijn geheim kon toevertrouwen. Hij keek haar in haar ogen, even blij dat ze dat niet kon zien, en wist dat ze gelukkig ook dingen over hem wou weten. 'Zullen we weer op het gras gaan zitten of ga je dan weer weglopen?', vroeg hij grappend. Hij hoopte dat ze het niet beledigend op zou vatten. 'Grapje hoor', voegde hij er daarom maar snel aan toe.

Mel keek met een boze blik richting zijn stem. ‘We gaan op het gras zitten’ besliste ze en liep er gelijk heen. Ze hoopte dat Ryan haar zou volgen. Lucky koos zoals altijd een plekje voor haar uit en ging liggen. Mel liet zich met een zucht naast Lucky op de grond vallen en begon hem over zijn buik te wrijven.

Ryan volgde haar en ging naast haar in het gras zitten in kleermakerszit. Zijn polsen rustten op zijn knieën. Eigenlijk wist hij zich geen raad met de situatie en hoopte dat Mel zou beginnen met praten. Hij floot een vrolijk deuntje, maar stopte na een tijdje weer, want hij wou geen aandacht trekken van andere mensen.

Mel wist niet precies wat ze hier met hem deed maar ze wou antwoorden en ze wou ze nu. ‘Oke’ begon ze ‘Ik heb een paar vragen voor je’ als ze nu de antwoorden niet zou krijgen zou ze er op een andere manier achter komen. Lucky had er genoeg van om stil te liggen en tikte met zijn poot tegen haar knie ten teken dat hij even weg ging. ‘Ga maar’ lachte Mel naar Lucky, hij hoefde niet altijd bij haar te blijven.

Ryan voelde zich enigszins nerveus, want ergens wist hij al dat ze geen simpele vragen ging stellen, maar hij zou eerlijk blijven tegen haar en niet liegen. 'Vraag maar raak', zei hij kalm, terwijl zijn handen aan het zweten en trillen waren. Hij wist dat hij niet lang meer had om met haar te praten, want zo meteen zou hij meehelpen met een onderzoek en het werd niet gewaardeerd als iemand te laat kwam of niet op kwam dagen.

Mel haalde eens diep adem en wist niet waar ze moest beginnen. ‘Oke kan je gedachte lezen?’ ze kon maar beter zo beginnen ze had nog veel meer vragen en ze kon er maar beter een lijstje van maken. Kan je gedachte lezen? Hoe ben je hier terecht gekomen? Waarom zitten we hier echt? Hoe kan het dat iedereen zo’n tandpasta reclame glimlach? Zo had ze er nog wel meer…