Het grasveld

Ryan wist dat hij niet kon liegen tegen haar, maar hij vertelde het liever gewoon niet. 'Misschien, misschien niet', zei hij geheimzinnig. Er liepen wat mensen langs en hij greep Mel snel bij haar pols en deed alsof hij haar hartslag aan het tellen was. Toen de mensen verderop waren liet hij haar weer los. 'Sorry, het moet echt lijken alsof ik een geleerde ben', hij kon zichzelf wel vermoorden nu. Zojuist had hij alles gezegd wat ze maar hoefde te weten om hem te verraden.

Mel deinsde achteruit, een geleerde? Hoe kan ze dat niet gemerkt hebben? Eigenlijk was het heel logies dat ze het niet gemerkt had maar toch. ‘Ga weg!’ ze vervloekte de geleerde met alle vloeken die ze kende en dat waren er best wel wat. Ze pakte het hondenfluitje om haar nek en blies er op. Al die vragen konden verrotten, ze zou niet met een geleerde praten! En zeker niet als ze hem niet vertrouwde, er waren genoeg geleerde die ze meer vertrouwde dan Ryan.

Ryan schrok van haar reactie, maar wist dat hij ook niet veel beters dan dit moest verwachten. 'Wat dacht je dan dat ik was?', zijn stem was ijskoud en kalm, maar hij voelde zich ellendig, want hij werd nu uitgescholden voor iets wat hij eigenlijk niet was. Hij was geen geleerde, hij deed alleen maar alsof. 'Laat het me dan even uitleggen', zei hij met een stem waar je bijna direct nieuwsgierig van werd. Die stem werkte bij bijna iedereen, maar aangezien zo'n sterke eigen wil had wist hij niet of het bij haar ook zou werken.

Lucky rende op Mel af en kon met moeite stopen, zo snel ging hij. Mel blief niet vaak op het fluitje dus moest er wel wat aan de hand zijn. ‘Lucky?’ Mel had niet gemerkt dat Lucky er al was. Lucky duwde zijn neus tegen haar hand en Mel maakte de riem weer vast. ‘Ik dacht echt dat je ook een gevangene was’ het word gevangenen sprak ze vol walging uit ‘Ik zie niks weet je nog’ ze zwaaide met haar hand voor haar ogen. ‘Ik hoor alleen je stem dus kan ik niet bepalen hoe oud je bent en de meest geleerde praten niet met gevangenen’ ze vroeg Lucky haar hier weg te halen, het maakte haar niet uit waarheen.

Ryan voelde dat hij zich enigszins begon te irriteren aan de situatie, niet eens aan Mel. 'Dat horen geleerden ook niet te doen, maar ik ben geen geleerde, ik wil jullie hier uithalen, snap dat dan', siste hij naar haar, ook al was het niet zijn bedoeling om gemeen tegen haar te doen. 'Dit is niet alleen lastig voor jou hoor', zijn stem klonk gekwetst en dat was hij ook, maar niet zozeer door Mel. 'Maar dat wil je toch niet geloven, dus dan mag je er maar zelf achter komen', zijn stem was weer ijskoud en kil, de toon die hij zo erg haatte, maar in een paar minuten al vaker had gebruikt.

Nu was het genoeg ‘Oja en waarom zou jij ons hier uit willen halen? We zijn hier om beter te worden hoor!’ nou dat dacht ze tenminste. Ze wist niet precies waarom ze hier zaten maar het idee kon niet verkeerd zijn, toch? ‘En een geleerd die ons helpt? Dat kan gewoon niet! Dus als je wilt dat ik je vertrouw moet je echt met een beter verhaal komen!’ vertrouwen moest je verdienen en Ryan had niks gedaan om het te verdienen.

Ryan wist dat hij meer uit had te leggen dan hij dacht. Hij had gedacht dat ze wel wist dat ze een gave had en als ze dat wist, dan zou het een stuk makkelijker zijn om alles uit te leggen. 'Jemig, je zit er nog dieper in dan ik dacht', mompelde hij. 'Ten eerste, ben je hier niet om beter te worden van een ziekte', hij zuchtte even diep. 'Ten tweede: Je bent een outsider, iemand met een gave, die je van een van je ouders of van allebei hebt geërfd. Maar jij lijkt die nog niet ontdekt te hebben', hij kreeg de woorden moeizaam over zijn lippen, want hij wist niet hoe Mel erop zou reageren. 'Ten derde, ik ben ook een outsider en heb me aangemeld bij de geleerden om jullie hier uit te krijgen. De geleerden willen jullie niet beter maken. Ze willen jullie gaven onder controle krijgen en jullie de wereld alten redden. Of zo iets', dat laatste voegde hij er snel aan toe, want tot nu toe had hij het nog niet helemaal gesnapt wat ze precies wouden.

‘Hoe bedoel je dat ik er nog dieper in zit dan je dacht?’ had hij nou echt gezegd wat ze dacht dat hij gezegd had? Haar gedachtes liepen ver elkaar heen en haar gezicht stond verward. ‘Wat voor gaven heb ik dan? En waarom zitten we hier nou opgesloten? Onze gaven’s of wat dan ook is toch niet gevaarlijk?’ een gaven? Mel probeerde haar met een gave voor te stellen maar dat lukte niet. Ze was blind dus zo’n interessante gaven zou het wal niet zijn. ‘Wat is jou gaven?‘ ze moest toegeven dat haar nieuwsgierigheid weer gewekt was en nu nog meer dan eerst.

Ryan zuchtte diep. Hij haatte de kliniek nu nog meer dan ooit tevoren. 'Ik kan gedachten lezen. Maar ik kan het ook afsluiten, want ik heb geleerd er controle over te krijgen. Ik weet niet wat jou gave is en daar zul je zelf achter moeten komen', ergens had hij het idee dat hij wist wat haar gave was, maar kon zich niet goed bedenken wat. Het zat ergens opgesloten in zijn hersenen en de sleutel leek spoorloos verdwenen.

Gedachte lezen? Gaaf! ‘Ik zou dat dat mijn gaven was’ verzuchte ze, ze had weer een geheim das nu kon ze best wat aardiger zijn. ‘Dan zou het een stuk makelijker zijn om te weten of mensen liegen of niet’ het leek haar heerlijk om te weten wanneer en iemand loog. ‘Wat is mijn gaven dan? Hebben alle kinderen hier gavens? Waarom heb je je opgegeven als geleerde? Dan moet je toch geleerd zijn of zo iets?’ en zo had ze nog veel meer vragen voor Ryan.

Ryan glimlachte, tenminste hij probeerde het, maar had tegenstrijdige gevoelens en het werd meer een grimas. 'Ik weet het echt niet, sorry Mel', hij vond het echt vervelend dat ze het niet wist en hij ook niet. Of na ja... Hij wist het ergens wel, maar de woorden kwamen maar niet. 'Alle kinderen hebben inderdaad gaven', hij nam even rust en ging toen weer verder. 'Ik heb me opgegeven omdat ik jullie hieruit wil halen, ik heb deels voor arts geleerd en kon me opgeven voor geleerde. Ze willen hier niks goeds voor jullie mee bereiken, dat is gewoon fout', zijn stem werd stem luider, want dit maakte hem zo pissig.

‘Oké dus als jij je opgegeven hebt als arts hoe kan het dat ze niet weten dat jij een gaven hebt? Hoe wiste ze dat ik een gaven had?’ haar hoofd liep over. Lucky merkte dat Mel verward was en sprong met zijn poten tegen haar op zodat ze wel moest gaan zitten. ‘Dank’ verdwaast mompelde Mel terwijl ze haar knieën optrok, sinds ze blind was had ze wel vaker dat het haar te veel werd. Gelukkig merkte Lucky dat dan en zorgde hij dat ze ging zitten of bracht haar naar een rustig plekje waar ze rustig haar gedachtes op een rijtje kon zetten.

Ryan merkte dat het te veel werd voor haar. Toch wou hij haar vragen beantwoorden. 'Ik moest verschillende tests doen en mijn verleden werd gecheckt, een vriend had me geholpen om dat in orde te maken', hij was nog steeds blij dat er nog mensen om hem heen waren die aan zijn kant stonden.

‘Hoe wisten ze dat ik een gaven had?’ er werd haar iets duidelijk. ‘Hou konden ze weten dat ik een gaven had?’ haar sten klonk dringend. Wat nou als ze geen gaven had, zat ze dan hier voor niks? Zover als ze wist hadden allebei haar ouders geen gaven. En wat gebeurde er met haar broertje? Kwam hij hier ook vast te zitten omdat hij misschien een gaven had?

'Ik weet het niet precies', Ryan schudde hopeloos zijn hoofd. 'Je hebt het van je ouders geërfd en hun gegevens stonden bekend bij de geleerden, denk ik', hij snapte eerst niet waarom ouders in hemelsnaam hun kind af zouden staan aan een groep geleerden die hun kinderen wouden gebruiken, maar herinnerde zich toen weer de woorden van een van de geleerden: Soms moet je een beetje dreigen om te krijgen wat je wilt. Alle woorden vielen plots op zijn plaats. Door middel van dreigementen hadden ze de kinderen weg kunnen halen bij hun ouders, misschien zelfs wel met geweld, maar wisten de ouders dan helemaal niks? Wisten ze niet dat er het risico bestond dat hun kinderen ook een gave zouden hebben? Hij kreeg er hoofdpijn van, al die vragen die door zijn hoofd schoten, het werd tijd dat hij aan zijn plan ging werken.

‘Mijn broertje..’ haar stem brak ‘Loopt mijn broertje ook gevaar?’ Mel zou echt niet willen dat hij hier zou zitten. Mel haalde haar handen voor haar gezicht weg. ‘Is het mogelijk dat mijn broertje hier ook vast komt te zitten?’ oo alsjeblieft laat het niet zo zijn. Dat zij hier zat was niet zo erg, ze was blind dus waar ze was maakte niet uit.

Ryan slikte en keer treurig. 'Die kans bestaat ja, vanaf nu halen ze alleen kinderen vanaf 15, omdat je dan je gave begint te ontdekken', hij hoopte dat hij tegen de tijd dat haar broertje die leeftijd had bereikt, hij de kliniek had kunnen sluiten. 'Maar ik wil de kliniek proberen te sluiten',stelde hij haar gerust. Hij merkte dat zijn handen zich tot vuisten hadden gebald en hij steeds kwader werd op de kliniek, en op zichzelf.

‘We moeten ze stoppen!’ Mel sloeg verschrikt haar hand voor haar mond. Ze had het misschien iets te hard gezegd, maar ze meende het wel. ‘Ik wil niet dat mijn broertje hier’ ze maakte een ruim gebaar om zich heem ’Hier ooit vast komt te zitten’ alleen van het idee alleen al werd ze misselijk.

Ryan knikte begripvol. 'Dat komt hij ook niet, dit moet zo snel mogelijk stoppen', zei hij vastbesloten. Hij wist dat hij nu al zou moeten proberen het halen van nieuwe kinderen stoppen, maar het zou niet makkelijk worden. Misschien als Mel hem hielp konden ze sneller de kliniek sluiten, maar ze leek hem nog iets te overstuur om dat al te vragen.

Ze probeerde haar hoofd nog een beetje helderder te krijgen. Ze pakte een stukje gras en probeerde het er uit te trekken maar ze trilde nog te veel. Ze bracht haar hand naar haar mond en beeld er zo hard mogelijk in. Het hielp om zo haar gedachte even te verzetten, de pijn blokkeerde iets van haar gedachtes maar niet veel. Haar hand begon te bloeden maar ze hield niet op, de pijn voelde best wel fijn.

Ryan keek verschrikt toe hoe ze in haar hand beet tot hij bloedde. Meteen schoof hij naar haar toe en trok de hand weg. 'Alles komt goed, vertrouw me!', zei hij nu geschrokken en angstig. Hij snapte haar angst en deelde die ook met haar. Want wat als zijn plan niet zou werken? En alles alleen maar erger werd? Dat zou hij zichzelf niet vergeven. Die gedachte schudde hij weg, hij moest positief blijven en blijven vechten voor wat hij wou, wat ál de outsiders zouden willen.

Mel schoot overeind ‘Hoe weet je dat alles goed komt?! Heb je enig hoe erg het is om opgesloten te zitten zonder te weten wat er om je heen gebeurt? Heb je enig idee hoe het is om te weten dat iemand waar je van houd hier ook vast komt te zitten zonder dat je er wat aan kan doen?’ ze trok haar hand terug en stopte hem in de zak van haar jas. Mel haalde een paar keer die adem en kreeg zichzelf weer ondercontrole ‘Het spijt me’ het klonk kleintjes en Mel kon zich zelf wel slaan ‘Ik had niet zo overdreven moeten reageren.’ Ze ging zuchtend op haar rug liggen en dacht na.

Ryan keek naar zijn handen en toen naar Mel. Hij wist dat ze gelijk had en voelde zich schuldig. 'Je hebt gelijk, dat weet ik allemaal niet. Je reactie is terecht', hij zuchtte en leek even de moed op te geven. Toch was hij blij dat hij eindelijk iemand in vertrouwen had kunnen nemen en zijn verhaal had kunnen vertellen. Toen liet hij zich naast Mel zakken en ging liggen. Alles leek nu nog zo zorgeloos, maar als de strijd tussen de outsiders en geleerden was begonnen zou dat heel anders zijn.

Meestal voelde het goed om gelijk te hebben maar nu niet. ‘Er moet toch wel iets aan te doen zijn?’ ze geloofde niet dat ze hier nooit meer uit kwam. Mel strekte zich uit en ging lekker op het gras liggen. Er viel een druppel naar beneden en belander op haar neus maar ze trok zich er niks van aan. ‘Er moet iets aan gedaan worden’ dat laatste verluisterde ze voor zichzelf, ze moesten wat bedenken ze wou hier niet haar hele leven vast zitten.

Ryan draaide zijn hoofd abrupt opzij naar Mel toe. 'Dat wíl ik ook!', zijn zelfvertrouwen groeide en hij begon te geloven dat het ook daadwerkelijk mogelijk was dat hij alle outsiders hieruit zou kunnen halen. 'Ik ben hier alleen heen gekomen om jullie erúít te halen', hij sprak zijn woorden uit met veel kracht en hoopte dat het niet boos over zou komen, maar de adrenaline stroomde door heel zijn lijf en hij had zin om nu meteen wat aan de situatie te gaan doen.