De paardenstal en de binnenbak

Ryan stak lachend zijn handen omhoog, alsof hij onschuldig was. 'Sorry, het was echt prachtig om te zien', hij straalde nog van oor tot oor en kreeg de grijns niet meer van zijn gezicht. Het was echt goed om Serena zo te zien, zo vrolijk, zo blij, zo... Vrij. Alsof niks haar nog kwaad kon doen en ze de hele wereld aankon. Klinkt misschien een beetje overdreven, maar Ryan vond van niet.

Serena dwong een zelfgenoegend lachje op haar gezicht en haar gezicht straalde nog meer dan het al deed. ‘Ik wist gewoon dat het vandaag zou lukken’ ze hurkte neer zodat ze naar links keek en sprong van Missy af. ‘Tada!’ ze maakte een buiging voor een omzichtig publiek en vloog Missy om haar hals. ‘Je was echt geweldig!’ ze gaf haar een kus op haar neus ‘Was ze niet geweldig?!’ Serena gaf Missy nog een kus en draaide zich naar Ryan om. Stralend keek ze hem aan en op haar altijd bleken huid lag nu een gezonde rode blos.

Ryan lachte en knikte. 'Jullie waren allebei geweldig', zei hij blij. Hij stapte naar voren en gaf Serena een knuffel. 'Je hebt rode wangetjes', zei hij grijnzend, toe hij haar los had gelaten en streelde even zachtjes met zijn vingertoppen over haar wang. 'Je had honger toch?', hij knikte in de richting van de stallen. Hij had ook wortels meegebracht, hij dacht dat de paarden dat wel lekker zouden vinden.

Serena voelde de plek waar hij haar had aangeraakt branden maar niet op een nare manier. ‘Uhh, laten we maar wat gaan eten’ ze draaide zich om zodat Ryan niet kon zien dat ze weer moest blozen. ‘Ik zal Missy even afdrogen en haar stal zetten’ ze klikte met haar tong en ging Ryan voor met Missy achter hun aan. Toen ze Missy in haar box had gezegd freef ze haar helemaal droog en haalde snel nog een borstel over haar vacht. Ze was er niet echt bij met haar gedachte, ze dwaalde steeds af naar Ryan die nu vast zat te eten. Ze zuchten toen ze helemaal klaar was met Missy borstelen. ‘Zo wat hebben we te eten?’ ze gaf Missy nog een laatste kus en liep naar Ryan toe.

Ryan was achter Serena aan gelopen naar de stallen, waar hij het eten uit de tassen had gepakt, broodjes voor hun en wortels, hooi en wat haver voor de paarden. Eigenlijk had hij helemaal geen honger, maar hij zou wel wat eten, anders zou Serena zich vast opgelaten voelen. Hij wachtte tot ze klaar was met Missy en keek haar toen glimlachend aan toen ze de box uit kwam. 'Broodjes met kaas en worst, misschien nog een wortel voordat de paarden ze hebben opgegeten', hij grijnsde breed naar haar.

‘Lekker’ lachte Serena en voelde weer hoeveel honger ze had. ‘Ik zal Missy eerst een lekkere wortel geven dat heeft ze wel verdiend’ ze moest nog harder lachen. Ze leek wel dronken, ze barste bijna uit elkaar van geluk. Ze pakte snel een van die wortelen en gaf die aan Missy. ‘Ooo’ kreunde ze terwijl ze zich even later op een van de matjes liet zakken. ‘Dit voelt goed!’ Ze was zich bewust van al haar spieren en rekte zich eens goed uit.

Ryan grinnikte toen hij een hap van zijn broodje had doorgeslikt. 'Tja, wie buigt dan ook zijn been zo ver dat ie bijna in zijn nek ligt?', hij keek haar uitdagend aan. 'Hier, pak maar', hij stak de zak met broodjes naar haar uit. Ze waren redelijk te eten, maar lekker was anders. Veel anders kon je ook niet verwachten van een kliniek die geen winst draaide. Het eten was net zo belabberd als dat in een echte ziekenhuis.

Serena griste bijna een van de broodjes uit de zak en had hem zo op. ‘Heerlijk!’ niet dat dat echt zo was maar als je honger had smaakte alles goed. Hier met Ryan zitten had iets rustgevend. Het was niet wat ze gewend was thuis, maar eigenlijk was het veel beter. ‘Thuis’ ze griste nog snel een broodje weg en grijnsde ‘Thuis at ik de laatste tijd alleen aan een mega grote tafel en al die bediendes keken bijna het eten van mijn bord’ ze moest weer lachen terwijl ze dacht aan al dat luxe eten in zilveren schalen en dan hier… in een schuur op een matje.

'Zo zo, doe maar luxe', hij schudde lachend zijn hoofd. 'En, wat bevalt je beter? Daar met de bediendes of hier met mij?', zijn blik was ineens een stuk serieuzer. Waar was hij mee bezig? Er waren grenzen, waar hij zichzelf aan zou houden en flirten met een van de outsiders hoorde buiten die grens, dit hoorde niet. 'Grapje hoor', hij probeerde te glimlachen, maar het lukte niet echt, hij gaf echt om Serena, ook al kende hij haar pas zo kort.

‘Nou’ Serena kauwde nadenkend op een stukje brood. ‘Ik denk dat ik toch maar voor die bediendes kies’ ze keek Ryan plagend aan. ‘Die gaven me tenminste goed te eten!’ weer lachen dat moest echt eens ophouden. ‘Maar ik moet toegeven dat dit een stuk gezelliger is’ gaf ze toe. Ze meende het, hier een nacht alleen zijn zou ze erg vinden, maar met Ryan er bij? Nee dat zou ze best vaker willen doen. ‘Ik kies toch voor jou’ besloot ze, niet allen voor de gezelligheid.

Ryan keek haar even vragend aan en kreeg toen een glimlach op zijn gezicht. 'Wat is er dan gezellig aan mij?' Ryan kappen nou! Zijn gedachten waren één grote warboel. Hij wist even niet meer wat hij van de hele situatie, en Serena, vond. Oké, ze was een leuke meid en echt een goede vriendin, maar voelde hij werkelijk méér? 'Ik bedoel, zo leuk ben ik nou ook niet', probeerde hij zijn andere woorden recht te zetten.

‘Jij? Niet zo leuk?’ ze keek hem vol afschuw aan ‘Ben je gek? Dit is de leukste dag sinds tijden!’ ze meende er alles van. ‘Het is gewoon ontspannen om bij jou te zijn’ hoe kon ze het beter uitleggen? ‘Ik ben voor het eerst in tijden weer eens mezelf!’ ze bekeek Ryan nog eens goed en probeerde zijn gedacht te raden. ‘En jij? Waarom ben jij hier nog? Ik bedoel, zo leuk ben ik nou ook niet’ herhaalde ze zijn worden, een beetje spottend maar ze meenden het wel.

Ryan voelde zijn wangen warm worden en besefte zich dat hij bloosde. 'Gelukkig', zuchtte hij. Hij wendde zijn blik af en staarde geconcentreerd naar het merkje van de rugtas. 'Ik vind het echt leuk hier met jou', toen keek hij weer op naar haar en glimlachte. Al die tijd in de kliniek had hij warmte en gezelligheid gemist, wat hij nu eindelijk weer voelde.

Serena vloog Ryan om de hals. ‘Je moet het wel leuk met me vinden, want ik ben niet van plan om te met rust te laten!’ ze drukte een kus op zijn wang en pikte tegelijkertijd het broodje dat hij nog in zijn hand had. ‘Ik vind het veel te leuk om hier met jou te zijn en je bent me nog wat verschuldigd omdat je me zo liet schrikken toen ik om Missy reed’ ze nam een hap van Ryan’s broodje en vond dat die veel beter smaakte dan de broodjes die ze hiervoor had. ‘Zo’ ze likte haar vingers af toen ze het broodje op had ‘En wat doen we nu?’ ze gluurde naar het paardje maar het stond nog steeds in de hoek ‘Op dit moment kunnen we niks voor hem doen’ ze schudden een beetje spijtig haar hoofd.

Ryan lachte verlegen om haar opmerking. De kus brandde op zijn wang. 'Oké, ik ben je wat verschuldigd, wat wil je dat ik doe?', vroeg hij met een ondeugende grijns op zijn gezicht. Zijn hersens werkten op volle toeren, maar hij dacht niet aan Serena, hij dacht aan de kliniek en de outsiders, aan de reden dat hij hier was. De oplossing leek zo voor de hand te liggen, dat hij hem gewoon niet kon zien.

‘Verras me maar!’ ze gaf hem een van haar beroemde samenzwerende blikken. ‘En denk maar niet dat het makkelijk is om iets te bedenken wat mij kan verrassen!’ Tja het verwende kleine meisje was nooit ver weg, ze was al zo vaak verrast dat Ryan echt zijn best zou moeten doen. ‘Maar vertel me eerst eens iets over jezelf?’ ze begon zich nu al een beetje te vervelen en had moeite om te blijven zitten.

Ryan begon keihard te lachen. 'Over mezelf? Alsof ik zo'n boeiend leven heb!', tranen van het lachen sprongen hem in de ogen. Hij wreef ze weg toen hij uitgelachen was. Het voelde goed om zo even om niks te lachen. 'Nee, vertel wat over jóú, ik wil alles weten van je', zijn ogen glinsterden nieuwsgierig en zijn mondhoeken waren omhoog gekruld.

Ze wierp Ryan een boze blik toe, hoe durfde hij haar uitte lachen? Maar ze lachte wel met hem mee. ‘Ik geloof gewoon niet dat mijn leven zo veel boeiender is dan het mijne’ nee het kon gewoon niet zijn dat zij een spannender leven had dan hij. ‘Maar als je het zo graag wilt weten hier een korte samenvatting van mijn saaie, niet boeiende leven’ ze probeerde het zo luchtig mogelijk te zeggen maar over haar leven vertellen zou moeilijk worden. ‘Nou ik ben geboren op 7 Juli, ik heb geen familie meer behalve een verzonnen tweelingbroer waarvan ik niet eens weet of jij nog leeft. Mijn ouders zijn doodgeschoten toen ik net 15 geworden was en ik erfde alles. Ik heb al hun zaken overgenomen en probeer van dag tot dag te leven’ ze slikte even een brok weg naar keek dapper naar Ryan.

Ryan knikte af en toe bevestigend toen ze hem vertelde over haarzelf. Tot het stukje van haar ouders. 'Wacht... Zeg je nu doodgeschoten? Hoe bedoel je?', vroeg hij op ernstige toon. Doodgeschoten. Dat kon niet veel goeds betekenen. Het kon zijn dat je werd overvallen en werd doodgeschoten, maar het meest voor de hand liggende was toch wel dat je zelf een crimineel was en dat was wel het laatste waar hij Serena voor aanzag; het meisje met de criminele ouders.

‘Ja doodgeschoten’ Serena slikte een paar keer moeilijk om te proberen om de brok in haar keel weg te krijgen. Kon ze er niet een keer over praten zonder dat ze er tranen van in haar ogen kreeg? ‘Ze waren aan het werk, maar er ging wat mis’ er rolde nu een traan over haar wang maar ze merkte er niks van. ‘Ik denk dat iemand van hun informanten hun verraden heeft’ ze durfde niet naar Ryan te kijken bang voor zijn gezichtsuitdrukking. ‘Ik was net een dag 15 toen iemand het kwam vertellen, ik had niemand die voor me kon zorgen maar door de advocaten die bij mijn ouders in dienst waren kon ik alleen in het huis blijven’ de traan liep over haar wang verder naar beneden en viel op de grond.

Ryan huiverde even, maar sloeg toen zijn arm om haar schouders. 'Wat erg voor je', het was zo'n cliché zin om te zeggen, maar aan zijn stem hoorde je dat hij echt medelijden had en dat maakte het weer een beetje goed. 'En daar kom ik dan aan met mijn doodnormale leventje', mompelde hij, maar hij wist dat dat niet waar was. Als je ook maar even keek naar de situatie waar hij nu in verkeerde wist je dat hij geen doodnormaal leventje had. Misschien geen moeilijk leven, maar zeker niet normaal.

Serena leunde even tegen Ryan aan en probeerde zichzelf waar in de hand te krijgen, de tranen branden nu echt vervelen. ‘Ik wist gewoon dat het een keer fout moest gaan, maar ik had niet gedacht dat het zo snel fout zou gaan’ ze haalde nog eens diep adem en draaide zich glimlachend naar Ryan toe. ‘En hoe zit het met jou? Het kan gewoon niet dat jou leven zo saai’ ze wou het niet meer over haar ouders hebben, het bracht te veel herinneringen mee en ze wou het vergeten. Vergeten hoe die man hysterisch aanbelden om te vertelen dat allebei haar ouders doodwaren. Vergeten hoe het was om in de rechtszaal te moeten zitten en te doen alsof ze voor zichzelf kon zorgen. Vergeten hoe het al die jaren was om alleen in het grote huis te wonen met alleen maar de bediendes om haar heen.

Ryan verstijfde even toen ze naar zijn leven vroeg. Toen glimlachte hij even naar haar. Hij wist wat hij voor een risico nam als hij alles vertelde. De kans was groot dat ze nog niet door had gehad dat hij een geleerde was en hij zou er ook alles aan doen om dat nog even zo te houden, hij wou hun vriendschap niet verpesten. 'Na ja, ik ben bang van wel', grinnikte hij. Hij vond het vreselijk dat hij tegen haar moest liegen, maar er leek even geen andere oplossing te zijn.

‘Ach toe nou’ Serena klonk als een klein kind dat niet naar bed wou ‘Vertel er eens wat over?!’ ze keek hem smekend aan. Ze wou echt horen hoe zijn leven was ook al was het zo saai als hij zelf beweerde. ‘Ik wou het echt niet doorvertellen’ al pruilde keek ze naar Ryan en zetten grote ogen op. De meeste mensen gaven haar altijd haar zin als ze zo deed. Ze gluurde even naar het paardje en tot haar opluchting at hij een beetje maar wel met hele kleine hapjes.

Ryan lachte zachtjes en keek toen weer serieuzer. 'Ik heb een heel gewoon leven gehad, geen problemen, school gewoon goed afgemaakt, niks bijzonders', hij hoopte echt dat ze hier voldoende informatie aan had, want hij wist dat als hij ook maar iets los zou laten in de richting van geleerden, dat ze hem door zou hebben.