De paardenstal en de binnenbak

Serena kreunde ‘Daar heb ik ook niks aan! Heb je broers en zussen? Leven allebei je ouders nog?’ ze bleef hem smekend aan kijken. ‘Alsjeblieft iets meer informatie?’ ze zou zelf een heel boek kunnen schrijven over zichzelf dus geloofde ze niet dat het allemaal zo makkelijk was als Ryan zei. ‘Oeps’ snel pakte ze het mobieltje uit haar zak want het begon opeens hard te rinkelen, Serena had nog geen ringtoon gekozen dus was het heel standaard. Serena keek vanuit haar ooghoeken naar Ryan en drukte snel met haar vinger op het touchscreen. ‘Serena hier’ ze drukte het zwarte mobieltje tegen haar oor. Het was een speciale mobiel die Serena speciaal voor zichzelf had laten ontwerpen. Hij had alles wat je maar kon bedenken en meer en hij werkte alleen maar als Serena hem aanraakte.

Aan de ene kant was Ryan opgelucht dat haar mobieltje afging, maar aan de andere kant ook verbaast. Hoe had ze die naar binnen kunnen smokkelen? Contact met de buitenwereld was verboden, dus alle mobieltjes werden afgepakt als je binnen werd gebracht. Het enige wat hij deed was vragend naar haar kijken.

Serena knipoogde even naar Ryan. Het was begrijpelijk dat hij verbaast keek maar eigenlijk was het niet zo moeilijk om het mobieltje mee te smokkelen. En het was niet het enige mobieltje dat ze meegesmokkeld had. Haar ouders hadden haar geleerd hoe je dat moest doen. ‘Ja’ Serena’s gezicht vertrok van afschuw ‘Waar? Wat is er gebeurd? Ik had toch gezegd dat ze moest wachten!’ Serena voelde zich verslagen. Hoe had dit kunnen gebeuren? ‘Het spijt me’ zei ze na een tijdje ‘Als er iets is wat ik kan doen…’ met een zucht hing ze even later op. ‘Sorry maar ik moest wel opnemen’ Serena probeerde te lachen maar van binnen huilde ze. Een van haar weinige vrienden was omgekomen op weg naar haar toe.

Ryan keek haar nog steeds vragend aan. 'Wie was dat?', hij was ongelooflijk nieuwsgierig nu, maar voelde dat er iets niet klopte. Haar gelach klonk niet gemeend. Toen besefte hij zich pas dat hij een gave had. Hij had de neiging om zichzelf voor zijn kop te slaan, maar deed het natuurlijk niet waar Serena bij zou zijn. Toch deed hij het niet, haar gezichtsuitdrukking weerhield hem ervan om in haar gedachtes te gaan wroeten, het voelde zó verkeerd om te doen. Als ze het echt zou willen vertellen zou ze dat doen, daar was hij zeker van.

Serena kon de tranen die ze voelde bijna niet meer inhouden en beet op haar lip totdat die begon te bloede. ‘Een vriendin in omgekomen op weg hier naar toe’ Serena keek even naar Ryan maar wende snel haar blik weer af. Hoe kon dit gebeuren? Ze had duidelijk gezegd dat niemand haar mocht opzoeken. ‘Waarom was ze op weg hier naar toe?’ Serena geloofde het nog steeds niet, het kon gewoon niet dat ze dood was. Ze keek naar haar mobieltje en hoopte dat iemand zou bellen om te zeggen dat het een grap was. Serena raakte het scherm weer aan Welkom Serena, waarmee kan ik u van dienst zijn? Klonk er uit het toestel. Serena haalde diep adem en zorgde dat haar stem niet te veel trilde ‘Ik wil alle informatie over Maria Lienhout’ het lukte naar toch niet om haar stem niet te laten trilen. Maria Lienhout, 20 jaar, getrouwd, geboren op 2 Mei, gestorven gisteren. Serena kon een gil niet onderdrukken en liet haar mobiel vallen.

Ryan liet van schrik zijn arm van Serena af glijden, toen een een klein gilletje slaakte. 'Jezus Serena, hoe kan dat?', hij keek haar bedenkelijk aan. Hoe was het gebeurt en waar? Ergens voelde het niet goed, alsof hij er ook iets mee te maken had. Zouden de geleerden iets...? Hij schudde zijn hoofd bij die gedachte. Al zouden ze er wat mee te maken hebben, dan nog kon hj er niks aan doen, nóg niet.

‘Waarom?!’ ze keek Ryan aan alsof hij het antwoord wist. ‘Waarom moest zij dood? Waarom niet ik?!’ Serena voelde dat ze de controle voer zichzelf aan het verliezen was. Waarom ging iedereen waar ze van hield dood? Ze begon nu echt te huilen. Ze huilde zoals ze al jaren niet gehuild had. Ze liet zich achterover op het matje vallen, rolde zich op en bleef huilen als een klein kind.

Ryan ging naast haar liggen en streelde troostend haar wang met de rug van zijn hand. 'Het is niet jouw schuld', bleef hij maar zachtjes fluisteren. Zijn ogen glinsterden van zijn tranen die niet over zijn wangen wouden lopen. Hij kende het meisje niet, maar Serena's verdriet was aanstekelijk en was niet bang om dat te laten zien.

‘Waarom? Waarom? Waarom?’ meer kon ze niet uitbrengen. Iedereen ging dood bij haar in de buurt, was er maar iemand die kon blijven leven. Ze wou hier weg, ze wou terug naar haar villa, terug naar de weinige vrienden die altijd voor haar klaar stonden. Serena huilde niet alleen om de vriendin die ze net verloren had, maar ook om alle dingen die nooit meer dezelfde zou zijn.

Ryan bleef haar wang strelen en wist niet goed wat hij eigenlijk moest doen. 'Stil maar', hij wist dat het nutteloze woorden waren. Hoe kan je in hemelsnaam stil zijn als je net te horen hebt gekregen dat een vriendin dood is? Nou, dat kan dus niet. 'Moet ik je even alleen laten?', hij beet op zijn lip. Misschien vond ze het wel fijn om even alleen te zijn en te kunnen nadenken.

Serena had haar ogen dichtgedaan maar ze vlogen weer open toen Ryan begon te praten. ‘Nee!’, haar ogen schoten angstig heen en weer ‘Blijf’, het kon niet zijn dat hij nu ook al wegging ‘Alsjeblieft.’ Ergens alleen zijn vond ze nooit erg maar nu zou ze willen dat ze op een feestje was het allemaal vrolijke mensen om haar heen. Ze dwong zichzelf naar het kloppen van Ryan’s hart te luisteren en langzaam kreeg ze zichzelf weer in de hand.

Ryan glimlachte en legde zijn wijsvinger op haar lippen. 'Stt, stil maar, ik ga niet weg. Nooit'. Hij merkte dat hij nu echt van haar begon te houden en vroeg zich af of hij dat ooit zou kunnen uiten naar haar toe. Misschien was het beter om daarover te beginnen als ze weg waren uit deze hele klote-situatie. Hij hoorde de regen die eerst zachtjes op het dak tikte en toen steeds harder begon te tikken. Gelukkig was het dak waterdicht, anders zouden ze een probleem hebben.

Serena had niet door wat er om haar heen gebeurde. Ze had haar ademhaling weer onder controle gekregen maar nu begon ze te hyperventileren. Het begon buiten nog harder te regen en te onweren, het onweer bracht herinnering te boven die ze wou vergeten. Serena begon te rillen en te zweten terwijl de herinnering haar overspoelde. Ze was misselijk aan het worden en had spijt dat ze zo veel gegeten had. Dit gebeurde steeds vaker als ze aan dingen van vroeger moest denken, paniekaanvallen hadden dokters het genoemd.

Ryan merkte dat haar ademhaling versnelde en had al snel door dat ze ging hyperventileren. Wat kon je ook anders verwachten van een 'arts'? Meteen duwde hij haar zo dat ze languit op haar rug lag en legde haar handen op haar buik. 'Oké. Rustig Serena. Rustig ademen en zorg dat je je buik op een neer voelt gaan, adem door je buik', hij sprak de woorden langzaam uit en hoopte dat het haar lukte om zichzelf onder controle te krijgen.

Serena klampte zich aan Ryan’s stem vast alsof het een reddingsboei was. Ze zag hem niet meer, alleen haar herinneringen. Een klein meisje liep de brede marmere trap af. Het is donker maar er brand een lichtje dus ze zag wel iets. Een van de bediendis had de deur geopend voor ze beneden was, er werd gepraat maar ze kon niet horen wat ze zeiden. Ze voelde dat er iets mis was en wou terug naar haar kamer maar haar voeten bleven haar doorlopen. Bij het einde van de trap aangekomen bleef ze aarzelend staan. De man aan de deur verlichte op in een moment van bliksem, ze had hem nog nooit gezien maar hij leek overstuur, ze keken allemaal op toen ze haar hoorde. ‘Serena’ verzuchte de vreemde man hij was nat van de regen en ze wist dat er iets gebeurd was dat haar leven voor altijd zou veranderen. Langzaam kwam Serena weer tot zichzelf en trokken de herinneringen weg.

Ryan keek kalm toe hoe ze zichzelf langzaam weer onder controle leek te krijgen. Paniek gaan zaaien en gaan schreeuwen had geen nut als iemand hyperventileerde, wist Ryan. Zijn opleiding tot arts had hij niet afgemaakt, maar de belangrijkste dingen wist hij. 'Serena?', vroeg hij met een zachte, lieve stem. Hij merkte dat het behoorlijk moeilijk was voor hem om haar gedachtes binnen te dringen, want hij kreeg nog niks binnen, terwijl hij het wel probeerde.

Iemand noemde haar naam, maar wie? Ze voelde haar hart kloppen onder haar handen. Serena was bang om haar ogen te openen. Hoe kon ze dit volhouden? Iedereen waar ze van hield ging dood, haar ouders, Maria en Jake… allemaal dood. Kon ze niet gewoon zo blijven liggen en nooit meer waker worden? Nee dat kon niet. Langzaam opende ze haar ogen weer, het licht was te vel dus kneep ze ze tot kleine spleetjes. ‘Ryan?’ aarzelend richten ze zich op een keek zoekend rond. Gelukkig daar was hij, hij had haar niet in de steek gelaten, ze glimlachte naar hem maar haar ogen lachte niet mee.

Ryan glimlachte terug, maar duwde haar weer terug op haar rug. Het was beter als ze zich eerst even ontspande. Hij ging naast haar liggen en veegde een paar plukjes uit haar ogen weg. 'Ja, ik ben het', zei hij nog bevestigend. 'Het is oké, ik blijf bij je, blijf maar even rustig liggen', hij sprak de woorden teder uit. Zijn vingers tintelden die haar huid hadden aangeraakt. Serena's stem werkte betoverend bij hem, ook al was dat bij iedereen zo, omdat dat haar gave was. Het voelde bijzonder. Zíj was bijzonder. Waarom was hij niet bezig om een plan te bedenken om haar hier zo snel mogelijk uit te halen?

Serena zuchtte opgelucht en ging wat verliggen zodat ze wel lag maar Ryan toch aan kon kijken. ‘Waarom gaat iedereen van wie ik hou dood?’ ze was bang dat hij het niet gehoord had. Ze had geen zin meer om wat te doen. Ze voelde zich uitgeput. Ze was leeg van binnen, ze had geen tranen meer en alles aan haar deed pijn.

Ryan glimlachte. Maar het was een pijnlijke glimlach. Haar wereld stortte in en dat kon je zien aan haar. 'En Missy dan? Die leeft nog', hij keek even naar de box van Missy. Vervolgens richtte hij zijn ogen weer op Serena en voelde een vreemde soort kriebel in zijn buik. 'Serena, waarom vertrouw je me?', vroeg hij op ernstige toon. Het was een vraag die al een tijdje door zijn hoofd spookte en nu kon hij hem niet meer binnen houden. Waarom zou ze een geleerde vertrouwen?

Serena keek Ryan met grote lege ogen aan. Ja Missy leefde nog en ze was de enige die Serena nog had, maar Missy was een paard en hoeveel Serena ook van haar hield, je kon nou niet echt lekker kletsen. En waarom zou Serena hem niet vertrouwen? Ze vertrouwde iedereen die ze tegenkwam. ‘Omdat i-ik iemand moet vertrouwen’ hij was de eerste die echt naar haar luisterde en ook echt geïnteresseerd was in haar.

'Maar... Wie zegt dat ik te vertrouwen ben?', het voelde erg raar om zo over zichzelf te praten. Ryan wist dat hij aan de 'goede' kant stond, maar toch vond hij het niet goed dat Serena hem vertrouwde. Als ze hem vertrouwde, vertrouwde ze dan al die andere geleerden ook? Als dat zo was, dan had hij echt een heel groot probleem, want dat zou het allemaal veel moeilijker maken...

‘Ik zeg dat je te vertrouwen bent!’ ze had lang genoeg zelfmedelijden gehad, dat paste helemaal niet bij haar. Ze kwam wat overeind en in haar ogen was weer leven te zien. ‘Ik kan niet zeker weten of je helmaal te vertrouwen bent, maar dat kan niemand. Maar ik weet wel dat ik jou meer vertrouw dan alle andere geleerde’ het was niet zo dat ze de andere geleerde niet vertrouwde maar ze vertrouwde Ryan gewoon meer. Serena keek in Ryan’s ogen en in haar ogen stond niks anders te lezen dan vertrouwen en levenskracht. Dit was de ware Serena, ze zat vol leven en zoals haar naam al vertelde voelde ze zich kalm. Ze was ook het meisje dat altijd een goed humeur had maar zoals haar ouder haar hadden geleerd mocht je nooit jezelf blootlegden. De rustige, kalme Serena liet ze bijna nooit zien, dat was ook de reden dat ze niet snel serieus genomen werd door haar ouders vrienden.

Ryan kon zijn blik niet meer afwenden. Zijn ogen waren op die van Serena gefocust en hij voelde zich warm worden van binnen. Ze was zo lief geweest voor hem, moest hij nu niet iets terug doen? Voordat ze verder kon praatte drukte hij zijn lippen op de hare. Het kriebelende gevoel in zijn buik nam sterk toe en nu snapte hij wat het was. Hij vond haar duidelijk veel meer dan aardig. Was dat heel erg? Hij was zelf eigenlijk ook een outsider, dus eigenlijk was er geen probleem.

Serena bleef als versteend zitten en zoende hem twijfelend terug. Ja dit is wat ze wou, maar niet zo, niet als hij dit uit medelijden deed. Dat had ze wel vaker gehad en het eindigde altijd met een gebroken hart voor haar. Ze wou dat ze hem op een ander moment tegengekomen was dan had ze dit geen probleem gevonden, maar nu… Serena’s gedachte schoten alle kanten op en hoe graag ze dit ook wilde dit kon niet. Met pijn aan haar hart en ogen draaide ze zich van Ryan af.