De paardenstal en de binnenbak

Ryan voelde een steek door de plek gaan waar zijn hart zat. Waarom draaide ze zich ineens van hem af? Misschien had hij het verkeerd door gekregen, misschien vond ze hem helemaal niet leuk. 'Sorry, het spijt me, dat had ik niet mogen doen,' hij klonk treurig. Als hij hiermee zijn kansen op een mooie vriendschap had verkloot, dan vond hij zich de grootste sukkel ter wereld.

Serena draaide zich met moeite naar Ryan om ‘Ooo Ryan’ liefdevol streek ze hem even over zijn wang. Ze had het verpest. In haar hoofd vormde zich de woorden die ze in haar hart voelde, maar voor een van de eerste keer in haar leven was ze bang om te zegen wat ze moest zegen. Ooo Ryan, wat heb ik gedaan? Waarom kan ik niet gewoon geloven dat dit echt is? Ze kon het gewoon niet hardop zeggen, bang voor de gevolgen. De pijn die ze voelde was niet met woorden te beschrijven maar hij was er wel.

Ryan verstijfde door haar lichte aanraking. Hij hoorde haar woorden duidelijk, maar haar mond bewoog niet. 'Heb je spijt?' vroeg hij terwijl hij haar met grote angstige ogen aankeek. Zijn huid tintelde waar ze hem liefdevol had gestreken. Haar woorden waren niet duidelijk, hij wist nog steeds niet wat ze wilde en wat hij kon verwachten dat er ging gebeuren.

Zijn worden deden haar pijn. ‘Nee ik heb geen spijt, het is alleen..’ ze zou nooit spijt krijgen ‘Het is alleen denk ik niet het goede moment, en jij bent een geleerde en ik ben hier om beter te worden’ Het klonk zo verwarend maar ze hoopte dat Ryan het snapte. Nee dit kon nooit goed gaan. Terwijl ze het zei voelde ze dat het waar was, hoe veel Serena ook voor Ryan voelde het zou nooit iets worden. En dat besef deed haar meer pijn dan wat ze gedaan had. Ze zat hier om beter te worden en er was niks ter wereld dat ze meer wou, nou het was niet het enige wat ze wou.

'Je bent hier niet om beter te worden.' Zo. Die woorden waren eruit. Waarom zou hij haar blijven voorliegen? Dat zou niet eerlijk zijn tegenover haar. Hij voelde de adrenaline door zijn aderen stromen. Hoe zou ze reageren? Zou ze boos zijn? Verdrietig? Hij wist het niet en wou het eigenlijk ook niet weten. Het enigste wat hij wou was dat ze gewoon samen lol konden hebben zonder verplichtingen en stomme regeltjes.

Zachtjes lachend keek ze hem aan ‘Natuurlijk ben ik hier om beter te worden, waarom zou ik hier anders zitten?’ Hoe kon Ryan zeggen dat ze hier niet dat om beter te worden? Hij was een van de mensen die daar voor moeste zorgen dus waarom geloofde hij er dan zelf niet in? Haar ogen werden naar zijn lippen getrokken en alleen haar zelfbeheersing zorgde er voor dat ze niks stoms deed zoals hem nog een keer te zoenen. Blozend richten ze haar blik op de grond, ze schaamde zich voor wat ze net gedacht had en was blij dat Ryan geen gedachte kon lezen anders zou hij het maar raar vinden dat ze zo dacht terwijl ze net gezegd had dat het toch niks zou worden. Maar ook al zou het niks worden betekende het niet dat ze niet wou dat het wat zou kunnen worden.

'Serena...' fluisterde hij. 'Je hebt echt geen enkel idee hoe erg iedereen je zit voor te liegen.' Hij zuchtte diep en haalde vervolgens weer diep adem om alles uit te kunnen leggen. 'Je bent hier niet om beter te worden, je bent hier niet eens omdat je ziek bent. Want je bent niet ziek. Het klinkt allemaal ingewikkeld, maar vertrouw me. Er zit hier niet veel goeds achter.' Hij wees naar buiten de stal, waar je het gebouw kon zien waar inmiddels iedereen zich bevond, behalve Serena en hij.

‘Waar heb je het over? Voel je je wel goed?’ bezorgd keer Serena Ryan aan. Kon ze niet beter iemand erbij halen want zo te horen was Ryan een beetje in de war. Waar had hij het allemaal over? Waarom zou iemand liegen over een ziekte? Ze had al genoeg kinderen ontmoet die zich avonds in slaap huilde omdat ze hun familie misten. Zelf had ze dan wel niemand maar net als iedereen hier wou ze zo snel mogelijk naar huis maar dat kon pas als ze weer helemaal beter was.

'Ik voel me prima,' verzekerde Ryan haar. 'Maar al die 'dokters' hier,' hij maakte aanhalingstekens in de lucht met zijn vingers 'houden jullie hier vast, alleen voor hun eigen bestwil.' Hij schudde verdrietig zijn hoofd en beet hard op de binnenkant van zijn wang. Al snel proefde bloed en hield op met bijten.
'Ik moet jou, en al die anderen, hier uit halen. Nog voordat het te laat is, want dan is er geen weg meer terug, ben ik bang.' Met veel moeite vertelde hij haar wat ze moest weten, maar hij had het gevoel dat ze hem niet zou geloven.

Ongelovig luisterde Serena naar Ryan’s verhaal zonder hem te onderbreken. En toen hij klaar was kon ze niks anders dan hem met open mond aankijken. Dit kon niet waar zijn! ‘Sorry dat ik het zeg maar dat is echt het stomste dat ik ooit gehoord heb!’ hoofdschuddend weigerde ze het niet te geloven. Maar ergens diep van binnen klonk het zo raar nog niet. In geen enkel ziekenhuis waar ze ooit hiervoor was geweest waren ze zo op gehecht aan hun regels. Nee het klonk helemaal niet zo raar maar dat betekenden nog niet dat het echt zo was.

'Serena je moet me geloven,' smeekte Ryan. Hij nam haar handen in de zijnen en was niet van plan ze los te laten tot ze hem geloofde. Ze was de enigste waarvan hij echt dacht dat die hem kon helpen hiermee, maar hij voelde zich toch enigszins hulpeloos toen hij haar ongelovige blik zag.
'Wat voor ziekte denk je dat je hebt?' probeerde hij het op een andere manier. Hij kon niet veel dingen bedenken om haar te overtuigen, maar hij kon minstens proberen erachter te komen waarom zij zo overtuigd was van haar 'waarheid', en als hij die wist zou hij haar misschien die gedachte uit het hoofd kunnen zetten.
Het was maar een idee, maar misschien zou het werken.
_______________________
ik heb spierpijn xD Oké dat moest ik even kwijt

Er viel niks te geloven dus waarom zou ze? Maar nu hij het zei, wat voor ziekte had ze? Ze had al jaren geen koorts gehad, ja ze had soms paniekaanvallen maar dat was nou niet echt een reden om haar hier op te nemen. Maar nu ze een plus een bij elkaar optelde kwam ze tot de conclusie dat er drie uitkwam in plaats van twee, de dokters hielde hun wel goed in de gaten maar de medicijnen die ze hier kregen hadden van die rare namen waar ze nog nooit van gehoord had. Dat kon natuurlijk ook komen doordat ze geen medicijnen gestudeerd had. Hij hield haar handen te stevig vast. ‘Laat me los’ siste ze tussen haar tanden door, een van de dingen waar ze echt niet tegen kon was als iemand haar vast had en ze met geen mogelijkheid los kon komen. Ze draaide haar arm zo dat hij haar wel los moest laten anders brak hij haar arm. Woedend keek Serena Ryan aan als het aan haar lag was dit gesprek afgelopen.
---------------------------------------
Hoe kom je in hemelsnaam aan spierpijn? XD