De paardenstal en de binnenbak

Serena voelde zich langzaam rustig worden. ‘Ryan?’ ze tilde haar kin op om Ryan aan te kijken. ‘Kunnen we morgen verder gaan met de rijles?’ ze smeekte hem bijna. ‘Ik zou nu graag bij hem blijven’ hopelijk begreep hij het, ze kon het paardje niet nu alleen laten hoe graag ze ook met Ryan zou willen rijden. Ze had haar ademhaling weer ondercontrole maar ze huilde nog steeds.

Ryan trok Selena nog dichter naar hem toe en liet haar vervolgens los. 'Tuurlijk', hij kon nu echt niet meer paardrijden nu hij het paard had gezien. 'Ik ga Missy even terug halen', hij glimlachte even kort naar Serena en liep terug naar de binnenbak. Misschien kon hij twee matjes regelen voor Serena en hijzelf, zodat ze bij het paard konden blijven. Hij wist zeker dat Serena dat fijn zou vinden en het paard niet meer alleen kon laten.

Ze probeerde naar Ryan te glimlachen maar het war een beetje waterig. Ze was blij dat hij Missy voor haar wou halen, eigenlijk zou ze dat zelf moeten doen maar hem alleen laten… dat kon ze gewoon niet. Ze kon het niet opbrengen om nu te zingen, niet nu er een kans was dat haar stem trilde. Dus neuriede ze maar wat, hoe kwam hij aan zo’n groot litteken? En wat kon ze doen om zijn vertrouwen te winnen.

Na een tijdje kwam Ryan terug met Missy. Gelukkig had ze gewoon meegewerkt, want even was hij bang dat ze tegen zou stribbelen, maar op een of andere manier bleek ze het te begrijpen. Hij deed het hekje van de box open en liet Missy erin. Vervolgens concentreerde hij zich op het uitdoen van het hoofdstel en het zadel er af halen. Binnen een paar minuten kreeg hij het voor elkaar en zuchtte opgelucht.

‘Lukt het?’ Serena stak haar hoofd om de hoek om te zien of het lukte. Ze wist zelf hoe vervelend Missy kon reageren als ze weer in haar stal gezet werd. Maar tot haar verbazing lukte het Ryan moeiteloos. ‘Ze moet je wel erg aardig vinden als ze zo gewillig meeloopt’ ze schudden verbaast haar hoofd. Ze was blij dat Missy hem aardig vond want dat vond Serena ook… Het was haar nog niet gelukt om dichterbij het paardje te komen zonder dat hij zich bang in een hoekje drukte.

Ryan glimlachte, maar het was een pijnlijke glimlach. 'Zoals je ziet, ja', hij kijk haar nog even aan en liep toen naar de zadelkamer, waar langzaam de tranen over zijn wangen rolde. Het was gewoon niet eerlijk. Snel veegde hij de tranen weg en hing de spullen weer op de juiste plek. Hij toverde een nep-glimlach op zijn gezicht en liep terug. 'Ik ga even wat regelen, ik ben zo terug', hij liep naar buiten en bedacht zich hoe hij twee matjes mee ging krijgen. De regels waren dat de patiënten voor tien uur 's avonds binnen moesten zijn en om elf uur de lichten uit, wat hij wou gaan vragen was misschien wel onmogelijk, maar het was het proberen waard.

‘Oke’ ze probeerde het achteloos te laten klinken maar een trilling in haar stem verpesten het. Ze kon er niks aan doen maar hier alleen zitten met het paardje vond ze best griezelig. Ze wist niet hou hij zou kunnen reageren.. met Ryan vond ze het niet erg maar alleen… Ze moest zich niet als een klein kind gaan gedragen riep ze zichzelf tot orden. Ze haalde diep adem keek nog een keer naar de plek waar Ryan net gestaan had en ging de box weer in. Ze moest denken aan de woorden die haar vader altijd tegen haar zei als ze bang was, de angst die je voelt is de angst om angstig te zijn. Ze wist nooit wat het betekende maar het hielp wel.

Tien minuten later ^^
___________________________
Ryan liep terug naar de stal met twee matjes onder zijn arm. Hij mocht het eigenlijk niet, maar hij had ze stiekem mee kunnen nemen en bedacht zich dat als hij zou zeggen dat hij die avond zou checken of iedereen binnen was, dat hij dan Serena in de stal kon laten slapen en hijzelf kon er dan bij komen liggen.
Met een triomfantelijke grijn s op zijn gezicht kwam hij de stal weer binnen. 'Kijk wat ik heb', zei hij blij. Hij klonk bijna als een klein kind, zo blij was hij dat het gelukt was.

Serena schrok op toen Ryan binnen kwam. ‘Ik had je niet gehoord..’ haar mond viel open toen ze de matjes zag. ‘Hoe kom je daar aan?’ verbaast deed ze een stap naar voren zodat het paardje niet naar Ryan kon kijken. Het was haar gelukt om hem te kalmeren maar daarvoor moest ze wel zingen, hoe zat het met haar stem? Het leek wel of het paardje gelijk kalmeerde als Serena haar mond maar opendeed.

Ryan lachte zachtjes, om het paard niet te laten schrikken. 'Soms staan er wat voorraadkasten open', zei hij geheimzinnig. Eigenlijk wou hij er niet verder op in gaan. Hij had eerst de conciërge weg moeten sturen met een leugen, de deur open moeten breken en vervolgens de hele kast overhoop moeten halen, maar dat leek hem niet geschikt om aan Serena te vertellen.

‘Geweldig’ enthousiast zetten Serena een stap naar Ryan toe. Om te zorgen dat ze hier konden blijven slapen bij het paardje was het aardigste wat iemand sinds de dood van haar ouders voor haar gedaan had. ‘Kunnen we niet heel erg in de problemen komen door hier te slapen?’ als ze zelf in de problemen kwam vond ze niet erg maar dat Ryan in de problemen zou komen door haar.. dat zou ze pas erg vinden. Ze wende haar blik van Ryan af. De emoties die ze voelde verwarde haar en het gevoel in haar buik was terug.

Ryan glimlachte. 'Nee hoor, alles is geregeld', als dat niet zo zou zijn, dan zou hij er wel voor zorgen dat ze alleen hem de schuld konden geven, het was tenslotte zíjn idee geweest. Alsof hij niet niet zag dat ze haar blik afwendde vroeg hij aan haar: 'Hoe is het met het paard?' Hij was maar heel even weg geweest, maar in die minuten had er heel wat veranderd kunnen zijn.

Serena aarzelde ‘Umm het gaat iets beter’ ze schudden haar hoofd even om hem helder te maken. ‘Het helpt als ik zing maar ik heb geen idee waarom’ ze haalde haar schouders even op en ging de box weer in. Ze hoopte dat Ryan niet gemerkt had dat ze verward was. Ze voelde zich klein met al die verwarrende gevoelens die door haar heen stroomde.

Ryan wist nu wat het was met Serena, haar stem was het. Haar stem deed je luisteren naar wat ze zei. Dát was haar gave! Toch reageerde hij niet op wat ze zei, want het leek hem beter om er nu nog niet over te beginnen. Hij spreidde allebei de matjes uit over de grond, maar het was nog veel te vroeg om te gaan slapen. Het eten zou elk moment opgediend kunnen worden en toen bedacht hij zich dat het niet gemakkelijk zou worden om Serena naar binnen te brengen om te eten en vervolgens weer naar buiten te gaan. 'Heb je honger?', vroeg hij.

‘Nee niet echt’ maar terwijl ze dit zei knorde haar maag. ‘Oké’ gaf ze lachend toe ‘Misschien een beetje’ blozend keek ze de andere kant op. Zuchtend keek ze naar het paardje ‘Hij blijft schuw maar het is me gelukt om zijn hoeven schoon te kunnen maken’ vol afschuw schudden ze haar hoofd ‘Dat was zeker al een paar weken niet meer gebeurt.’ ‘Maar bedankt voor dit’ ze wees naar de matjes. Ze voelde zich schuldig dat hij hier misschien problemen mee zou kunnen krijgen.

Ryan krabde aan zijn achterhoofd en keek nadenkend. 'Dan moeten we op een of andere manier eten hierheen zien te krijgen, we moeten echt bij het paard blijven, hij heeft onze hulp denk ik hard nodig', hij sprak zonder het door te hebben alleen nog maar over 'we'. 'Heb jij misschien enig idee hoe we dat kunnen doen?', vroeg hij terwijl hij naar het paard keek. Het voelde goed dat Serena hem een beetje had kunnen schoonmaken, dat was waarschijnlijk hard nodig geweest.

Serena dacht diep na ´We moeten hem iets laten eten´ nu ze goed zag ze dat hij mager maar gespierd was. Ze liep gelijk de staal weer uit maar ze zag niet gelijk waar de voeder bakken stonde. ´He weet jij misschien waar ze het voer voor de paarden bewaren´ ze draaide zich om naar Ryan en maakte de fout om hem in de ogen te kijken, gelukkig hinnikte Missy op dat moment dus had ze een goed excuus om weg te kijken. ´Ik kom Missy nog even wachten´ ze keek nog even naar het paardje achter Ryan en vermeed het om hem aan te kijken. Ze zag dat het paardje weer zo ver mogelijk in het hoekje stond. Zuchtend liep ze naar Missy om te kijken wat waar aan de hand was.

Ryan keek zoekend om zich heen maar zag zelf ook het voer niet. Plots schoot een plan hem te binnen. 'Ik ga het wel even vragen en neem dan meteen eten voor onszelf mee', hij glunderde toen hij het zei, misschien zou het toch nog gaan lukken! Nieuwsgierig keek hij even naar Serena toen ze de box in liep van Missy, om te kijken waarom Missy hinnikte.

Serena liep snel naar Missy. ‘Wat is er meisje?’ bezorgd keek Serena Missy's box in. Missy draaide rondjes en rondjes maar kwam toch naar Serena toe. Ze leek helemaal opgefokt. ‘Wat is er meisje?’ Serena begon een beetje bezorgd te klinken. Ze opende de box en Missy probeerde Serena opzij te duwen, ze wou er uit! ‘Nee!’ Serena probeerde het streng te zeggen maar ze begreep waarom Missy er uit wou. ‘We kunnen nu echt niet gaan rijden’ er klonk iets van spijt door haar stem. ‘Ik moet voor het paardje zorgen’ ze sloeg haar armen zo goed mogelijk om Missy’s hals. ‘Morgen gaan ze extra lang rijden’ beloofde ze en hoopte dat ze morgen een buiten rit konden gaan maken, misschien wou Ryan met haar mee…

Ryan glimlachte toen hij Serena weer hoorde praten tegen Missy. 'Ik ben zo terug', zei hij zachtjes, hard genoeg zodat Serena het kon horen. Als het meezat dan was iedereen al in de eetzaal en kon hij ongestoord voedsel uit de voorraadkast halen. Het was misschien niet helemaal eerlijk wat hij deed tegenover alle anderen, maar hij vond het belangrijker om Serena een plezier te doen dan zich aan de regels te houden. Misschien kon hij haar ook vertellen over haar gave, als ze hem zou geloven tenminste. Met grote passen liep hij de stal uit en naar de kliniek toe.

Serena knikte even ten teken dat ze het begrepen had maar ze bleef tegen Missy praten. Langzaam ontspanden Missy zich. Serena kon zich bijna niet meer inhouden, ze had deze hele week naar deze dag uitgekeken zodat ze met Missy kon rijden en nu deed ze het niet? Ze keek achter zich of Ryan al weg was en besloot dat ze best even op Missy kon rijden.. Gewoon zo zonder zadel, ze trok de box deur nu helemaal open en liet Missy de bak in lopen en rede snel terug de stallen in om even bij het paardje te kijken. Nog steeds bang zag ze. ‘Kom Missy’ ze riep het al voor ze de bak weer in rende. Missy kwam al naar haar toe. Serena rende op haar af en sprong in een keer op haar rug. ‘Heel even’ verluisterde ze terwijl ze Missy aanspoorde om sneller te gaan. Serena lachte hardop het voelde goed om zo te rijden. Aan de andere kant van de bak stond een klein hindernisje waar Missy met gemak overheen kon. ‘Kom op!’ ze slaagde een soort indianen kreet en spoorde Missy aan om nog sneller te gaan en samen vlogen ze over de hindernis.

Ryan kwam terug met een rugtas op zijn rug en een plastic tas in zijn hand. Hij had ongemerkt kunnen pakken wat hij wou; voedsel voor het paard en broodjes met kaas en worst voor Serena en hijzelf. De gangen waren uitgestorven geweest, want iedereen was in de eetzaal. Meteen had hij twee fleece dekens gehaald voor Serena en hijzelf en in de rugtas gestopt.
Hij kwam aan bij de stal, maar zag Serena niet, ook niet in de box van het bange paard en ook niet in Missy's box, die er overigens ook niet was. Toen hoorde hij het geluid van voetstappen in zand. Hij zette de rugtas en plastic tas neer en liep naar de binnenbak. Lachend keek hij toe hoe Serena zonder enige moeite over de hindernis sprong en rond reed alsof haar leven ervan af hing.

‘Goed zo!’ van pure enthousiasme gooide ze haar arme in de lucht. Ze reed al zo lang samen met Missy dat ze alle begingen kon volgen zonder te vallen. ‘Kon op Missy, dit keer moet het lukken!’ Serena voelde gewoon dat het zou lukken. De vorige keer dat ze het probeerde leefde haar ouders nog en kon ze maande niet rijden door gebroken ribben… Missy hinnikte instemming het zou gewoon lukken. Serena sloot haar ogen en langzaam, zo voorzichtig mogelijk ging ze op haar knieën zitten. Ze opende haar ogen en stond op. Dat ging nog maar net goed. Geconcentreerd strekte ze haar armen en bleef even zo staan. Even later kon ze met gemak haar evenwicht bewaren, het ging echt steeds beter. Nu strekte ze een been en hoopte dat ze het kon. Langzaam strekte ze haar been, gelukkig kon ze blijven staan, ze strekte hem zo ver als ze kon en het lukte haar bijna om haar been ten hoogte van haar schouders te krijgen. Terwijl ze dit deed galoppeerde Missy snel rondje.

Ryan's mond zakte langzaam open toen hij zag wat Serena probeerde te doen en dat het vervolgens ook nog eens lukte. Enthousiast klapte hij in zijn handen. Hij had dit mensen op tv wel eens zien doen, als zijn ouders weer eens naar paardrijden wouden kijken, wat hij totaal niet interessant vond, maar om het iemand zo in het echt te zien doen was toch wel echt fantastisch. Toch voelde hij dat zijn spieren aangespannen waren, zodat hij haar te hulp zou kunnen schieten als ze dan alsnog viel.

Serena kon wel gillen van geluk dat het gelukt was maar ze had al haar concentratie nodig om niet te vallen. Ze viel bijna van schrik toen ze iemand hoorde lachen en Missy van schrik in draf overging. Ze wankelde en moest snel haar voeten naast elkaar zetten. Hijgend probeerde ze haar evenwicht weer te vinden. Toen ze die weer gevonden had gaf ze met haar tenen een tikje tegen Missy’s schouder en ze ging soepel in stap over. Serena bleef staan en stuurde Missy met haar gewicht naar Ryan. ‘Dat’ ze stak waarschuwend een vingen naar hem uit ‘Moet je nooit meer doen!’ ze probeerde ernstig te kijken maar ze moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze was veel te blij dat het eindelijk gelukt was.