De paardenstal en de binnenbak

Ryan voelde dat zijn enthousiasme groeide naarmate het moment dichterbij kwam dat hij ook echt kon gaan rijden. Hij deed precies was Serena zei en landde rustig in het zadel. Het zat niet bepaald comfortabel en even was hij bang dat hij er weer af zou vallen, maar hij kreeg zichzelf onder controle en zat nu stevig in het zadel. Eventjes aaide hij Missy's nek en zuchtte. Dat alles was al best vermoeiend geweest en ze waren nog niet eens begonnen met rijden.
'Oké, ik zit', zei hij lachend. Hij voelde zich net weer een klein kind, doordat hij zo enthousiast was.

Serena klapte als een klein kind in haar handen. ‘Nu gaan we rijden!’ nog net niet huppelend pakte ze de teugels vast maar bedacht zich. ‘Dit ding heet een teugel’ ze kon het maar beter gelijk uitlegen ‘Je hoed hem vast alsof je pianospeelt dus niet je hand tot een vuist balen.’ Ze pakte voor de zekerheid de teugel zelf ook vast en ze begon met Missy te lopen. Eerst stappen en hopelijk konden ze later draven…

Ryan bewoog mee in het zadel terwijl Missy rustig liep. Op zich was dit nog niet moeilijk, maar ze gingen dan ook nog op een slakken tempo. Hij merkte dat hij het er leuker uit vond zien dan dat hij het nu vond, maar het was niet vervelend of stom om te doen. Gewoon zoals hij al dacht: niet echt zijn ding. Balsporten waren meer zijn ding en meteen schoot een leuk plannetje hem te binnen.

‘Zeg’ Serena vond dat ze nu wel genoeg hadden gelopen ‘Zullen we een drafje proberen?’ haar ogen glinsterde opgewonden. ‘Een beetje voorzichtig zijn voor hem’ verluisterde ze in Missy’s oor. En zonder op een antwoord te wachten klikte ze met haar tong en Missy begon te draven. Zelf liet ze de teugel los om zelf te kunnen zien wat Ryan er van zou bakken.

'Uh, oké', zei Ryan aarzelend toen ze vroeg of hij een drafje wou proberen. Ze leek niet eens te wachten op zijn antwoord. Hij schrok toen Missy sneller ging en hield de teugels stevig vast. Een paar keer dreigde hij eraf te vallen, maar kon zichzelf nog in evenwicht houden en begon na één minuut het echt leuk te vinden. Hij hoopte dat hij een keer met Serena in het bos verderop zou kunnen gaan rijden, want dat zou beter zijn dan zo'n binnenbak.

‘Geweldig!’ Serena keek verbaast hoe Ryan in het zadel bleef zitten ‘Weet je zeker dat je dit niet vaker gedaan hebt?’ Ja Missy was gemakkelijk te bereiden als ze je eenmaal op haar rug zat maar toch. ‘Ik heb een idee maar ik weet niet of het een goed idee is’ waarschuwde ze hem. ze wist niet wat ze hem nu kon leren… ja galoppeerden maar dat ging een beetje moeilijk als je het paard rennen niet bij kon houden. ‘Wat nou als ik een van de paarden van hier pak zodat ze naast elkaar kunnen rijden? Zo kan ik zien of je het goed doet en dan hoef ik niet zo sukkelig te staan’ hoopvol keek ze naar Ryan. Hij moest het gewoon een goed idee vinden, het moest, ze had door hem te zien rijden zelf ook zin gekregen om te rijden.

Ryan lachte en viel vervolgens bijna van Missy af, waardoor hij nog harder gingen lachen. 'Ja, één keer of zo', sinds zijn aankomst bij de kliniek had hij niet meer zo vaak gelachen en was Serena zeer dankbaar daarvoor. 'Goed idee', de verleiding om meteen met Serena naar het hek te rijden was zo groot, maar hij liet niks merken aan haar.

‘Jee’ Serena maakte een soort vreugde dansje en wou gelijk naar de stalen toe rennen maar bedacht zich. ‘Als je lerares wil ik dat je door blijft draven en probeert om niet te vallen’ met een laatste waarschuwende blik om Ryan rende ze naar de stallen om een paard uit te zoeken. Welk paard zou ze kiezen? Er was niet echt een paard dat haar aansprak maar ze had ze nog niet allemaal gezien. Aan het einde van het pad in een stal waar weinig licht in viel stond een kleine grijze hengst die met zijn oren plat in zijn nek naar Serena keek. Daar wou ze op rijden! Hij zag er boos uit maar hij was gespierd en groot genoeg om op te rijden en het zag er niet naar uit dat veel mensen dat deden. ‘Kom eens’ vlijend pratend maakte ze de box open, het paard deinsde nog verder achteruit en trilde nog meer dan eerst. Ze begon zachtjes een liedje te zingen waarvan Missy toen ze klein was altijd rustig van werd.

Ryan reed nog een paar rondjes en het ging goed. Hij keek er al naar uit om samen met Serena te rijden. Toen bedacht hij zich dat ze een zadel nodig had en daar kon ze natuurlijk niet bij. Hij bracht Missy tot stilstand en ging van haar af. Het voelde enigszins fijn om weer met beide benen op de grond te staan.
Hij liep naar de stallen toe en hoorde in de verte Serena al zingen. Zachtjes, maar het was duidelijk hoorbaar. Het was... Prachtig. Als verdoofd liep hij naar haar toe en bleef op twee meter afstand naar haar kijken.

Serena begon steeds luider te zingen en ze voelde zich weer zichzelf. Het was al zo lang geleden dat ze gezongen had dat ze bang was dat ze het verleerd was. De hengst ontspande zich en kwam naar haar toe. Het was een oud liefdesliet over een jongen die een meisje wal zag zitten maar zij hem niet. Ze veloor zichzelf in het liet en het enige wat ze merkte was dat de hengst naar haar toekwam en haar stem die de ruimte vulde. Nadat het laatst cuplet af gelopen was, stroomde er tranen over haar wangen. Langzaam stak ze haar hand uit en aaide zijn hoofd. Ze draaide zich om om het zijn spullen te halen en zag Ryan staan.

Ryan wist meteen wat dat al die tijd was geweest met haar stem. Het was betoverend en je kon niet anders dan ernaar luisteren. 'Wauw', was het enige wat hij uit kon brengen. Zijn mond stond een beetje open van verbazing en zijn ogen stonden verrast. Die stem... Dát was haar gave. Zou ze het zelf ook weten?

Serena grinnikte ‘Nog nooit iemand horen zingen?’ ze vond zijn reactie wel erg overdreven. Ja ze kon zingen maar of hij zou moest reageerden? Er waren vast wel mensen die beter konden zingen dan zei. ‘Nu je hier toch bent kan je jezelf net zo goed nuttig maken door zijn spullen te pakken! Dan borstel ik hem snel even schoon. Hoe hij heet hij trouwens?’ ze had geen naambordje op de deur gezien maar misschien wist Ryan het. Ze pakte een borstel en borstelde hem zo goed mogelijk, eigenlijk moet ze hem onder de douche zetten dan zou hij pas echt schoon worden…

Ryan stond nog steeds roerloos op dezelfde plek. Na een paar seconden kwam hij in beweging, hij liep naar Serena toe. Met beide handen pakte hij haar hoofd vast en draaide haar hoofd naar hem toe. 'Dat. Was. Prachtig. En. Niet. Gewoon. Zomaar. Iets', hij sprak zijn woorden zorgvuldig uit en probeerde niet gestoord over te komen.

Serena keek Ryan met grote ogen aan. Ze begon te trillen. ‘Wat kan er niet?’ het klonk niet als haar stem meer die van een klein meisje van 8. Wat was er met Ryan aan de hand? Waarom sprak hij zo raar?

Ryan keek even weg en keek haar toen weer aan. 'Je stem, hij is prachtig. Je kan niet anders dan ernaar luisteren', nu pas besefte hij hoe raar de woorden zouden klinken bij haar. Meteen liet hij haar hoofd los en schudde verward zijn hoofd. 'Ergheem, sorry ik...', ja, wat eigenlijk?

‘Umm Ryan?’ ze was niet bang, alleen verward. ‘Ik snap er niks meer van’ ze keek bezorgd naar Ryan. ‘Kunnen we niet beter een andere keer doorgaan met je les? Je ziet er heel geschrokken uit’ Serena pakte Ryan’s hand en kneep er even in. Het leek wel of hij een spook gezien had.

'Nee, nee', hij slikte even en keek toen weer helder uit zijn ogen. Met een glimlach keek hij naar Serena. 'Niks aan de hand', loog hij. Hij kon haar natuurlijk moeilijk vertellen van haar gave als ze niet eens wist dat ze die had.

‘Als het echt gaat kan je best zijn spullen halen’ opgelucht dat het ging lachte Serena naar hem. ‘Weet jij misschoen hoe hij heet?’ ze begon het paardje weer te borstelen.

Ryan keek haar even schaapachtig aan tot haar vraag tot hem doordrong. 'Eh... Nee', hij wendde zijn blik af. Snel liep hij naar de zadelkamer en pakte een zadel en een hoofdstel(zo heet dat toch? xD). Hij bleef expres treuzelen zodat hij nog even kon nadenken hoe hij dit ooit aan haar kon vertellen. Als ze het dus niet wist van haar gave... Dan dacht ze dat ze hier voor een ziekte zat en dan... Dan was hij in haar ogen een goed mens, een arts. Natuurlijk stond hij ook aan hun kant, omdat hij zelf een outsider was, maar zodra ze erachter kwam wat de eigenlijke plannen waren van de geleerden, dan zou ze hem vast en zeker haten. Die harde feiten deden hem pijn, hij had eindelijk iemand gevonden waar hij een beetje lol mee kon maken, maar hij kon dit ook niet voor haar achterhouden...

Serena poetste het paartje zo goed mogelijk schoon maar hij hielp niet echt mee. ‘Blijf nou stil staan’ ongeduldig omdat het paardje niet stil bleef staan deed Serena nog een stap dichterbij. Het paartje gooide zijn hooft omhoog en kromp ineen in het hoekje. ‘Wat moet ik toch met jou?’ zuchtend deed ze weer een stap achteruit en bekeek hem goed. Hij was helemaal grijs het een paar witten stippen op zijn hoofd. Haar ogen gleden over zijn lichaam en ze hapte naar adem. Er liep een lang litteken van zijn nek naar zijn buik. Van veraf was het niet te zien maar vanaf de plak waar Serena stond zag je het duidelijk, het was een lange roze lijn. ‘Uhh Ryan?’ haar stem trilde wie deed er nou zoiets? Nu snapte ze waarom hij zo schuw was. Ze begon weer heel zachtjes te zingen, het werkt hiervoor ook dus waarom nu niet? en inderdaad het paardje ontspande zich weer meer bleef staan waar hij stond. Er stonde tranen in Serena’s ogen ze kon zich niet voorstelen wat hij had meegemaakt.

Ryan hoorde Serena zijn naam zeggen en snel liep hij terug naar de box. 'Ja?', weer werd hij betoverd door haar mooie stem, maar probeerde het toen te negeren. Ze had angstig geklonken en hij wist dat er iets mis was. 'Wat is er?', bezorgd legde hij zijn hand op haar arm. Hij wou perse weten wat er was en wachtte niet af tot ze zou antwoorden. Hij concentreerde zich en groef in haar gedachten tot hij had gevonden wat hij zocht. Hij hapte naar adem en keek naar de plek. 'Wat is er gebeurt?', vroeg hij, maar wist dat Serena het net zo min wist als hij.

Nu kon Serena de tranen die ze al voelde niet tegenhouden. Ze huilde en haar stem trilde en kreeg een treurige klank, maar ze wou niet stoppen niet nu het paardje zich ontspande. Ze schudden haar hoofd ten teken dat ze het niet wist en stapte langzaam naar het paartje toe. ‘Kom maar…’ ze was gestopt met zingen en weer dook het paardje angstig ineen. Hulpeloos draaide ze zich om naar Ryan en ging naast hem staan. ‘Hoe kunnen mensen zo.. zo gemeen zijn?’ ze kwam bijna niet uit haar worden en ze begon nog harder te huilen. Ze kon er gewoon niet over uit dat iemand een paard zo kon behandelen, zo behandelde je een mens toch ook niet?

Serena's woorden hakten erin bij Ryan. Hoe kunnen mensen zo.. zo gemeen zijn? De stal leek plots te draaien en hij greep zich angstig vast aan het deurtje van de box. 'Het is... Vreselijk', fluisterde hij. Na een tijdje zakte de duizeligheid weg en hij liet het deurtje weer los. Zijn arm sloeg hij om Serena heen. 'Ik weet niet wie dit heeft gedaan, maar we komen erachter en gaan er wat van zeggen', het voelde raar om 'we' te zeggen, maar niet vervelend.

Nu moest ze nog harder huilen. Alle tranen die ze bij de begrafenis van haar ouders niet kon vinden. Alle tranen huilde ze nu om een klein paardje met een naar verleden. Ze kroop dichter tegen Ryan aan en sloeg haar armen om zijn middel. Het voelde goed om zo dicht bij Ryan te staan, ze voelde zich veilig en beschermd.

Ryan sloeg nu zijn andere arm ook om haar heen. Hij voelde zich een leugenaar, een bedrieger. Ook al wilde hij de outsiders helpen, hij had nog niks verteld aan Serena en dat voelde alles behalve goed. Toch besloot hij dat later pas te vertellen, want eigenlijk vond hij het wel fijn zo dicht bij haar zijn en zich daar even nog geen zorgen over te hoeven maken.